Yazı kitabın içeriği hakkında bilgi içerir. Bu kitap hakkında karışık hislerim var. Niye okudum, okumasam daha mı iyi olurdu acaba dediğim kitaplar oluyor bazen. Bu kitap da onların arasına girdi. Kitap bazı şeyler açısından çok iyi, bazı yönler açısından da çok kötü. Daha doğrusu rahatsız edici. Okumasam daha mı iyi olurdu dememe sebep de bu rahatsız ediciliği aslında. Yirmiye yakın karakteri olmasına rağmen her karakterin iyi bir hikayesi var ve bir şekilde hepsinin hayatı bir yere bağlanıp sonuca ulaştırılıyor. Bu yazarın ne kadar kaliteli olduğunun en iyi göstergelerinden biri bence. Bu yirmiye yakın karakterden en öne çıkan karakter ise şüphesiz Adnan karakteri. Adnan kendi sessiz köşesinde romanını yazmaya, hasta annesine bakmaya çalışan bir adamken hayatı hem dönemin siyasi olaylarıyla, hem bu yirmiye yakın karakterin onun hayatına girip çıkmalarıyla sürekli olarak değişir. Kitap Abdülhamit'in istibdat dönemini, İttihatçı'ların dönemini ve işgal yıllarını kapsayan çok geniş bir zaman dilimini ve bu zaman dilimindeki İstanbul'u anlatıyor. İstanbul'un mekanları, İstanbul'un insanları, İstanbul'un konakları, İstanbul'un eğlenceleri... Roman bize İstanbul kadar eğlenceli ve ilginç, İstanbul kadar da karışık ve kötü karakterler sunuyor bize. Romandaki karakterlerin %90'ının namussuz ve alçak olduğu başka bir roman daha okumadım herhalde :) Kitapta özellikle fazilet ve tesadüf kavramları üzerinde durulduğunu fark ettim. Bu kelimelerin yazarın hayatında önemli bir yere sahip olduğunu düşünmeden edemedim. Kitapta fazilet denen şeyin örneklerini çok nadir görebilsek de tesadüflerin çokluğuna bakıyoruz sürekli. Adnan'ın hayatı sürekli tesadüflerle şekillendiğini görüyoruz. Özellikle kitabın sürpriz sonu düşünüldüğünde... Dikkatimi çeken bir diğer nokta ise 30 küsur senelik bir zaman dilinin anlatıldığı romanda Adnan'ın hayatının sürekli değişmesine rağmen romanını asla bitirememesi, hayallerini bir türlü gerçekleştirememesi ve Adnan'ın onlarca kadınla beraber olmasına rağmen asla istediği kadını bulamaması... Bence yazar insanın hayatında zirveye de çıksa, yerlerde de sürünse her daim yarım kalan bir şeyler olduğunu anlatmak istemiş. Romanın ana konusunu oluşturmasa da karakterlere etki ettiği için devrin siyasi olaylarına da küçük bir ışık tutuluyor. Abdülhamit'e de İttihatçı'lara da birçok kötü şey söylense de bunun yazarın değil de karakterlerin fikri olduğu hissediliyor. Olay örgüsü sizi sıkmıyor ama bir yere de götürmüyor açıkçası. Kitabı okurken heyecanlanmıyorsunuz. Kitabın en sevdiğim yönü bana yaşattığı muhteşem edebiyat ziyafeti oldu. Kitapta öyle bir dil kullanılıyor ki yemeyip yanında yatarsınız, o derece :) Bir romanın dilinden nadiren bu kadar etkilenirim. "Çalınmış paranın altın tahtında bir peygamberin sakalıyla oturmak..." gibi ifadeler var ki gerçekten unutulmayacak ve bir kenara not alınacak türden cümleler. Karakter tahlilleri ve verilen hayat dersleri de oldukça derin. Gelelim kitabın sevmediğim kısmına. Fazla sayıda karakter olduğu ve bütün karakterlerin birbiriyle ilişkisi olduğu için kimin eli kimin cebinde belli değil. Gerçekten böyle. Ve karakterler o kadar kötü, o kadar alçak ki resmen insanın yaşam enerjisini sömürüyor. Kitapta birbirini seven iki kişi yok desek yeridir. Herkes birbirini aldatıyor, herkes birbirinin arkasından konuşuyor. İyiler varsa bile başlarına hep kötü şeyler geliyor. Kitabı okudukça insanın yaşama, aşka, insana dair bütün güzel düşünceleri eriyip gidiyor. Buna hazır değilseniz okumayın derim. Abdülhamit'in, İttihatçı'ların ve işgal yıllarının İstanbul'u... İstanbul'un üç farklı hali... Üç farklı İstanbul'da üç farklı hayat yaşayan yirmiye yakın karakter ve bütün bunların ortasında ne aradığını bir türlü bulamayan bir İttihatçı, bir tarih hocası: Adnan. Eğer okursanız Üç İstanbul kesinlikle sizi farklı bir kafaya sokan bir roman olacak. Keyifli okumalar...

Üç İstanbulMithat Cemal Kuntay · Oğlak Yayıncılık · 20172,408 okunma

··

303 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.