Neden kimse bize dikkat edilmesi gerekli noktaları haber vermiyor? Buz şurada daha incedir, orada daha kalındır, ilerle, kap, geri gel, dur, girme. Neden yapılmamış hareketlerin, söylenmemiş sözlerin ağırlığını beraberimizde taşımak zorundayızdır? Vermediğim o öpücüğün? Kucaklamadığım o yalnızlığın? Neden doğduğumuz andan itibaren bu olağanüstü bulanıklık içinde yaşarız? Her şey ebedi gibi görünür, irademiz “ben” denen o küçük ve karmaşık nokta üzerinde egemenliğini kurmuştur, biz de büyük bir hükümdar gibi ona saygı gösteririz. Aslında söz konusu olanın bir operet prensi, maymun iştahlı, nazlı, yönetmek ve yönetilmekten aciz, kendi sınırlarının –bu sınırlar da bir sahnenin değişken ve dar perdelerinden başka bir şey değildir– dışında bir dünya göremeyen biri olduğunu anlamak için gözleri bir an için açmak yeterlidir.
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.