Kitabı bitirdim ama öyle bir iz var ki içimde.. Durup durup aceba ben yalnız mıyım? Aceba ben sevildim mi? Aceba Ahmet Erhan gerçekten bu kadar ağır mı yaşamış? Bi insan nasıl bu kadar ağır yüklü bir vagonun altından sağ çıkar? diye sorup durdum kendime. Yaşamını araştırdım ki yaşamının şiirlerine çok açık yansıdığını gördüm. "Herkesin güldüğü yerde ben ölüyorum" diyor şair. Bu cümleyi hiç unutmadım. Nasıl unutulur bu cümle? Büyük ihtimal gırtlak kanseri olup kendi sesinden utanırken ve arayan arkadaşlarına evde yok süsü verirken yazmış şair bu şiiri. Daha uzun yaşayıp daha umutlu şiirler yazsaydı keşke ama bu yazdıkları bile Ahmet Erhan'ı özel kılıyor.