··
29 görüntüleme
Şu cümlelerin zarafetine, naifliğine, rikkatine de bir bakın! Ne çok ağladım okurken... Okuduğum en güzel kitaplar içinde yeri kâdim olacak.
İki sene önceydi sanırım, ilk okuduğumda içime oturmuştu ayrı yaşamaya mecbûr kalmaları... Yüreğe dokunan<<yüreği parçalayan>> bir yanı var bu hüzün yüklü hikâyenin... Kırılgan değil, çok güçlü bir aşk ve güçlü karakterler. Yine de bâzen çözümsüz oluyor bâzı şeyler, bâzen de çözümü olabilse de biz göremiyoruz başımıza gelen 'Kazâ' ya da 'Belâ'yı sorunsuz-en az zararla nasıl atlatabileceğimizin yolunu... İnsanların karşılıklı birbirlerini bu kadar çok sevmelerine rağmen çeşitli nedenlerle ayrı kalmaları insanın çok zoruna gidiyor!..
Ahmed Yüksel Bey'in uslûbuna gelince; çocukluğumuzda bizim evimizde de böyle konuşulurdu :) Eski İstanbul insanının konuşma tarzı. Bir beyefendi kendisi, İstanbul Beyefendisi. Rûhuna Fâtihâ...
-Yâni şimdi sen bana ilk bakışta mı âşık oldun?
-Evet.
-Pekiyi, aksayan ayağımı görünce hiç tereddüt geçirmedin mi?
-Meğer yıldırım aşkı, sevilenin herşeyini bütünüyle kucaklayan, bütünüyle kabul eden, teferruatları izâle eden ve her şeye olumlu yönden bakan bir aşkmış. Kaldı ki, aksadığını zannettiğin ayağın senin kuvvetli şahsiyetinin o kadar önemli bir parçası ki. Ve bu senin o asil ve zarif görünüşüne, o mağrur bir kuğu gibi sekmeden süzülmene bilsen ne kadar büyük bir katkıda bulunuyor.
-Ah benim bir tânem! Ne kadar da herkesten farklı bir görüşe sahipsin! Bu bana ne büyük bir huzur veriyor, bir bilsen!"
İsmini görünce veya duyunca gözümün önüne o güleç ve mûnis yüzü geliyor. :)
Allah rahmet eylesin, güzel insan vesselam.
Öyle, elhamdülillah :)) Âmin, Rûhuna Fâtiha...
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.