Ölüm, hepimize yetecek kadar hayattayken neyi paylaşamıyoruz? Yokluklarımızın hiçliklerimizin,sıkıntılarımızın ölümle beraber yaşaması ne kadar ilginç?Ölümün değerini bilmiyoruz tıpkı hayatın değerini bilmediğimiz gibi.
··
17 görüntüleme
Eskilerin “inhitat-ı mâlihülya" dedikleri bir rahatsızlık var Suha Hocam, hasta bir ses duyuyor ve o sese şuursuzca bağlanıyor, hiç bir telkini ciddiye almıyor, hiç bir uyarıya yanıt vermiyor, adeta hipnoz ediyor o ses onu, sürekli ardına düşüyor o sesin, uyurken uyanıkken... Uçurumun kenarında olsa umrunda olmuyor, ölüp gidecek olsa bu onun için bir şey ifade etmiyor... Bu rahatsızlık hep bana nefsin dayatmalarını anımsatır, hiç bir yardım çağrısına kulak asmayan ve bir çığlık gibi bizi ruhtan yoksun bırakan...
Cümleleriniz tefekküre kapılar açtı, Rabbim razı olsun.
Eyvallah Hocam, Rabbim hepimizden razı olsun.
Ölümün sesini bile işitemeyecek zamandayız. Maruz kaldığımız gürültü kendimizi duymamazı mani.Bu sesleri susturabilmek için hepimize inziva şart. Rabbim kendine yaklaşabilenlerden eylesin bizleri...
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.