Bundan dört yıl önceydi. Mezun olduktan sonra bir ortaokulda ücretli öğretmenliğe başladım. Birinci dönemi bitiremeden yeni öğretmen atandı ve okuldan ayrılmam gerekti. Bunu duyan minik öğrencilerim etrafımı sarıp ağladılar. Kendi aralarında, bana hatıra bırakmak için mektuplar yazmaya karar vermişler. Bir tanesi "Öğretmenim, siz buradan giderseniz biz çok ağlarız. Buralar göl olur yazıp yanına da ağlayan bir surat çizmiş. Çizdiği surattan akan göz yaşları da dalgalı bir halkada birikmiş. Üzerinde göl yazıyor. Görünce güleyim mi ağlayayım mi bilemedim. 11 yaşındaki Rabia' yi hiç unutmadım. Ve o günden bu güne iyi ki öğretmen olmuşum diyorum.