"....Bunlar her insanın göğsünde taşıdığı şeyin basit birer taklidi yalnızca.Çünkü nasıl gözleriniz görmeye,kulaklarımız duymaya yarıyorsa,insanın yüreği de zamanı algılamaya yarar.Kör bir insan için gökkuşağının renkleri ve sağır bir insan için kuş sesleri nasıl boşunaysa,bütün bir yürekle algılanmayan zaman da öyle boşa gider,kaybolur.Ama ne yazık ki,düzgün çarpmasını bildiği halde kör ve sağır olan nice yürekler vardır."
"Ya kalbim bir gün artık çarpmazsa?" diye sordu Momo.
" O vakit senin için zaman da biter, çocuğum"diye cevapladı Hora Usta."Bunu şöyle de açıklayabiliriz:Zaman içinde günler,geceler ,aylar ve yıllar boyunca geriye doğru giden aslında sen kendinsin. Bir gün çıkıp geldiğin o sihirli kapıya doğru yaşamın boyunca geri gidiyorsun ve sonunda da yine oradan çıkıp gideceksin."
"Ya övür tarafta ne var?"
"İşte orada ,bazen taa içinde duyduğunu söylediğin müziği bulacaksın.Ama artık sen de o müziğin içindeki bir ses olacaksın.
Momo'yu süzdü."Fakat sen bunları henüz anlayamazsın,değil mi?"
"Yoo"dedi Momo,"sanırım anlıyorum"
"Hiç bir zaman sokağında her şeyin nasıl da geriye doğru hareket ettiğini hatırlamıştı ve sordu: " SEN ÖLÜMMÜSÜN?"
Sayfa 179Kitabı okudu
··
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.