Bu kitaba dair birşeyler söylemek ne kadar da zor.Tam birşeyler yazacakken karşıma "bıyıkları ağzını kapatmış ,ne söyleyeceğini asla kestiremeyecegimiz bir Nietzsche" fotoğrafı belirince kağıda çekinerek dökebildigim, hareketsiz bir kalemin oluşturduğu nokta kadar kısıtlı.
Bir filozof ve bir doktor.Ama hangisi doktor hangisi filozof belirsiz.Belki ikisi de.Her insanın içinde taşıdığı iki duygu.Bir yerden eleştirip duvarları yıkarken,diğer taraftan iyileştirme içgüdüsü.
"Psikolojik Cerrahi" ya da "Hadsiz manevi yaralar içindeki kalbe, ameliyatı cerrahiye nevinden bir tedavi".
Dışarıdan herşey normal ama içerde çok zor bir ameliyat var.Akan kan değil duygular. Aşırı "duygu"akışından halsiz düşmüş bir hasta. Karşısında dikiş atmayı bilmeyen, yaraların açık kalarak acıması ,daha da kötüsü bu duruma alışması gerektiğini söyleyen bir doktor.
"Evet, hastalığımı kutsamalıyım, kutsamalıyım. Bir ruhbilimci için kişisel acı, bir nimet sayılır; varoluşun acılarıyla yüzleşilecek bir eğitim alanı.”
Ya da tedavi olmayı reddeden ama ruhu ve bedeni buna muhtaç bir hastayla, hayatının en ağır vakasıyla karşılaşmış , ailesi ,sevdikleri ve hastalarına karşı sorumluluk sahibi bir doktor.
"Derinlere inin.Farkedeceksiniz ki yaşlanma ,sevdiklerini kaybetme ve dostlarından uzun yaşamanın asıl acı yanı, sizi inceleyen gözlerin bulunmamasıdır. Hiç kimsenin dikkat etmediği bir yaşamdan duyulan dehşet ."
Yazar, karakterlerin fikirlerinden daha çok içinde bulundukları ruh halini işliyor.İnsanların yaralarını ve zaaflarını fazlasıyla tespit etmiş olan Nietzsche' nin dünyasının neden yalnızlık ve acılar içinde, migren nöbetlerine tutulmuş olduğunu görüyor ve bu durumun nasıl içindeki sevgiyi ve başkalarıyla ortak bir yaşam kurabilme ihtimalini yok ettiğini anlayabiliyoruz.
"Aynı dili konuşanlar değil aynı duyguları yaşayanlar birbirlerini anlarlar" demiş Mevlana. Her ne kadar hatalar ve zaaflarla dolu olsak da ve bu gerçek ilk etapta bizleri birbirimizden uzaklaştırsa da, acizlik ve sonsuz ihtiyaç içerisindeki duygularimiza, benzer seylerin iyi geldiği gerçeği, "insan olma" ortak paydasında buluşturur bizi. Farklı düşüncelere sahip olsak bile...Tıpkı Dr Breuer ve Nietzsche de olduğu gibi.
Aşina olduğumuz psikolojik terimlerin kullanılması ,akıcı ve başarılı bir şekilde kurgulanmış içeriğinin yanında , bu kitabın bence en müthiş tarafı, doktor kontrolünde Nietzche okuyabiliyor olmak.:) Bu durumu o kadar çok sevdim ki yine bir psikiyatrist olan Mustafa Ulusoy'un 'Nietzche Ve Babaannem' kitabını okumak bir sonraki hedefim.
-Gözyaşlarının dili olduğunu düşünüp onları kendi sesinle konuşturabilir misin?Anlat bana!Neler diyorlar?
...
-Bana bir bakın .Gözyaşlarımı durduramıyorum.
-Bu iyi Friedrich."Güçlü gözyaşları" temizler...
İyi okumalar dilerim.:)
