Dostoyevski, acı çekme düşüncesine saplanmıştır. Her suç acı çekmeyle açıklanır, bağışlanır, yüceltilir. Acı çekme var olmamızın büyük özrüdür. Yanı başında oturan babası, feleğin amansız sillesini yemişti; bu yıkım, çocuklarına karşı sert davranışlarının özrünü teşkil ediyordu. Herkes, umutsuzluğunun, kininin, korkusunun ağırlığını yakınlarına yükler. Hiçbir şey bizde başlamıyor. Hiçbir şey bizde bitmiyor. Hepimiz aynı sinir ağına bağlıyız. İçimizden birinin ufak bir kımıldanışı, yakınlarının acı veren kasılmayı duymasına yeter.
Sayfa 38 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
··
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.