Sözün kısası, Caryle'a göre bir ulusun hatta tüm insanlığın tarihini güçlü, dahi, kahraman kişiler yapar. Tolstoy ise aksini iddia eder. Hayatı yaratanların, ona yön verenlerin, bütün olaylara özellik kazandıranların Napolyon gibi belirli kişiler değil, halkın kendisi olduğunu savunuyor. Caryle şöyle diyor; Halk yığınları olduğu yerde yatan ve sonunda belki yanacak ya da çürüyüp gübre olacak saman yığınıdır; büyük insanlar, kahramanlar ise göklerden inen, o saman yığınını yakan yıldırımlar. Tolstoy başka bir tablo çiziyor. Şöyle diyor; Denizde giden çok büyük bir gemiyi getirin gözünüzün önüne. Bu gemi giderken önünde güçlü bir akıntı oluşmaktadır. Bu akıntının gemiyi çektiğini söyleyebilecek biri çıkabilir mi? Halkta da olan aynı şeydir. Halkta hareket gücü doğduğunda, biriktiğinde kendiliğinden hareket etmeye, ilerlemeye başlar, önünde de bir akıntı oluşur. Sonra onun içinden, onun duygularını, hedeflerini ortaya dökecek bir önder çıkarır.
Sayfa 9Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.