özlem: Sana bir başka Zen ustası olan Bokuju hakkında eski bir hikâye anlatacağım. Yalnız başına bir mağarada yaşıyormuş, yapayalnız, ama bir gün ya da gece, zaman zaman yüksek sesle "Bokuju!" diyormuş... Kendi ismi. Sonra "Evet efendim, buradayım!" diyormuş. Ve orada başka kimse olmuyormuş. Müritleri ona soruyormuş: "Neden...

Sana bir başka Zen ustası olan Bokuju hakkında eski bir hikâye anlatacağım. Yalnız başına bir mağarada yaşıyormuş, yapayalnız, ama bir gün ya da gece, zaman zaman yüksek sesle "Bokuju!" diyormuş... Kendi ismi. Sonra "Evet efendim, buradayım!" diyormuş. Ve orada başka kimse olmuyormuş. Müritleri ona soruyormuş: "Neden 'Bokuju!' diyorsun, kendi ismini söylüyorsun ve sonra, 'Evet efendim, buradayım!' diyorsun?" Demiş ki: "Ne zaman düşünmeye başlasam, uyanık olmayı hatırlamam gerekiyor ve bu yüzden kendi ismimi söylüyorum: 'Bokuju!' Ve 'Evet efendim, buradayım!' dediğim an düşünce, endişe kayboluyor." Sonra, son günlerinde, iki, üç sene boyunca hiç "Bokuju!" dememiş ve hiç "Evet efendim, buradayım!" diye yanıt vermemiş. Müritleri sormuş: "Usta, neden artık bunu hiç yapmıyorsun?" O da demiş ki "Artık Bokuju daima var. O daima var ve gerek yok. Daha önce yokluğunu hissediyordum. Zaman zaman endişeye kapılıyordum, endişeyle boğuluyordum ve Bokuju orada olmuyordu. Bu yüzden Bokujul'yu hatırlamam gerekiyordu. gerekiyordu, hatırladığımda da endişe kayboluyordu." Kendi ismini dene. Derin bir endişe hissettiğinde, kendine seslen. Bunu dene. Bu güzel bir şeydir. İsmini dene. Derin endişe hissettiğinde, kendine seslen... İsminle seslen... "Bokuju" ya da herhangi bir isim, ama kendi ismin... Ve sonra yanıt ver: "Evet efendim, buradayım!" Farkı hisset. Endişe kaybolacaktır. En azından, tek bir an için, bulutların ötesini göreceksin ve o görüş derinleşebilir. Bir kez uyanık olduğunda, endişenin olmadığını öğrenince, endişe kaybolur; kendi benliğin ve içsel mekanizmanın işleyişi hakkında derin bir bilişe gelirsin.