Acıda eşini bulan insan kendinde sesini bulur. Ne bitip tükenmez bir sustur sesin içinde halkalar halinde savrulduğu; her yön bir kayboluşa peygamberdir. Sonra ki kırık eşik, toz mu duman mu olur yoksa yer mi yeksan olur bilinmez, sadece sancının o kırık kaburgasından bir can saçılır ve insan en çok da ona ölürken insanlaşır. Bilmez yaşamak denilen kafesin nimetlerini; eller, kollar, yüz ve sima bir pranga halini alır, işte o zaman insan kendi olduğu her şeyin sonu olarak anılır. Suçlanır, yargılanır, yüzüne tükürülür, hakaret edilir. Çünkü insan kendi kendinin cinayetidir. Çünkü olduğu ne varsa hepsinde azar azar öldürür kendini. İnsan reddedilmiş hiçliktir.
Sayfa 143 - undefinedKitabı okudu
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.