Şanzelize Düğün Salonu, okuduğum ikinci Tarık Tufan kitabı oldu. İlki, Ve Sen Kuş Olur Gidersin idi. İki roman arasında büyük benzerlikler vardı bence. Hatta birkaç sene sonra iki karakteri birbirine karıştırma ihtimalimin olduğu kadar büyük benzerlikler. İkisinin de annesi vefat etmiş ve bu müşfik ve sevgi dolu annenin vefatının ardından ruhen dağılmış bir erkek evlat kalmış geride.
Şanzelize Düğün Salonu, oldukça akıcı, zamanlar arasında geçişler yaparken bunları birbirine iyi eklemleyebilen bir roman. İnsanda, sonunu getirme isteği uyandırıyor. Tarık Tufan, kendine has bir üslup geliştirmiş. Aforizmaların sıklıkla yer bulduğu bir anlatımı var.
Özellikle aşk kavramının bir hastalığa hatta deliliğe göndermeler yapması bence doğru idi. Burada kahramanımızın Eda’ya duyduğu hisler yani aşk, bütün hayatını darmadağın ederken, aynı duyguların Eda tarafından, beş para etmez bir adam olan Savaş’a karşı hissedildiğini de görüyoruz.
Roman kahramanı muhafazakar bir ortamda yetişmiş; hatta muhafazakar da ne? Babası bir tarikat şeyhi; ancak bir anda bambaşka bir yola meyledecek bir kahraman. Vakit namazı kaçırmamış, hatta bırakın bira içmeyi bira satan dükkandan alışveriş dahi yapmamış bir genç aşkı uğruna içmeye başlıyor. Bunun nasıl bir duygu olabileceğini sanırım yalnızca yaşayanlar bilirler. Şahsım ve çevrem adına birçok benzerlik buldum. Yıllarca muhafazakar kodlarla yaşayan bazı insanlar, bugün, bu ülkede hem de muhafazakarların iktidarında kimliklerini sorgular hale geldiler. Kırılmalar yaşanıyor. Neyse, roman doğrudan bununla ilgili değil zaten…
Romanda ilginç hikayeleri olan karakterler var; Murat Menteş romanlarına benzetilmiş mesela –ki doğrudur. Ama ben bu tarz romanlar için Pulp Fiction ve Fight Club tarzı romanlar diyorum. Sürükleyici, özgün ve süratli.
Final bozucu bir cümle olur mu bilmiyorum ama eğer olabilir diye düşünen varsa, şu cümleyi okumasınlar; belirsizliklerle dolu bir son olmuş.
Tarık Tufan okumaya devam eder miyim? Kesinlikle evet.
