Yatağıma uzanarak Hikayeler’in kapağını açtığım ve okumaya başladığım andan itibaren zaman geçtikçe; bacaklarımı, kollarımı istemsizce toparladığımı, yatış pozisyonundan ayrılarak doğrulduğumu ilk hikâye bittiğinde fark ettim. Kitabın ortalarındayken, bir ara ceket giyip önümü ilikleme hissi de gelmedi değil hani. Sayfalar akıp geçerken, dışarıda bir yerlerde geçip giden insanlardan Tanpınar’la tanışamama talihsizliğini yaşamaya devam edenleri düşünmem ise duyarlılığımın zirveye ulaştığı noktaydı sanırım. Tabi ki bu duyarlılıktan kendime de pay çıkarmam gerektiği için, “minimalist” kaygılarla en ucuzundan döşenmiş odamda kendimi, fildişi kulemin en tepesinde insanlık tarihine yüzyıllar sonra etki edecek fikirlere sahipmiş de bunların ağırlığı altında eziliyormuşçasına ayrıcalıklı hissediyordum. Ve evet, bu saçma ruh halini aktarmadan kitap incelemesine geçmem de yakışık almazdı. Hikayeler’i okuduğumda da gördüm ki Tanpınar; hayatında bir şeyleri yaşayamamış olmanın eksikliğini içinde derinden hisseden, kendi iradesine güveni olmayan, sosyal hayatta kendini bir yere oturtamamış, insanları yadırgayan karakterleri aktarmayı seviyor. Ayrıca sevgili üstadımız, eşyalara ve insan davranışlarındaki çok küçük detaylara büyük bir hayal gücünün desteğiyle müthiş hikâyeler yükleyerek konuşturuyor hünerini. Bir hikayede sarhoş bir adamın iç dünyasını, okuma hazzının üst sınırlarını zorlayacak şekilde aktarırken, başka bir hikayede huzurlu bir okumanın lezzetlerini tattırıyor, bir başkasında ise absürt komedinin çıtasını göklere çıkararak 350 sayfalık bir kitaptan daha fazlasının alınabilirliği konusunda bir hayli tereddüde düşürüyor. Kitaptaki Abdullah Efendi’nin rüyaları, Bir Yol, Erzurumlu Tahsin, Acıbadem’deki Köşk hikayeleri hem eğlendirici, hem de yaratıcılığına hayranlık beslediğim, tadına doyamadığım kısımlardı. Kitabı bitirdikten sonra Tanpınar’ın hayatını tekrar okuduğumda sonu gelmez eksikliklerimin boyutunun yeniden farkına varmak da zihinsel dünyama gelen bir güncelleme gibi oldu. Kendisinin tüm eserlerini okumak da artık bir gereklilik oldu benim için. Sonuç olarak, okuyalım, okutalım.

HikayelerAhmet Hamdi Tanpınar · Dergah Yayınları · 20131,262 okunma

··

217 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.