1800 lü yıllarda yazılmış Balzac denilince akla gelen ismiyle ünlenmiş bir klasik. Kitabın ilk bölümleri Tolstoy'un "insan acı çektikçe olgunlaşır." sözünü ispat eder nitelikte. Ayrıca Balzac'ın hayat hikâyesiyle de epeyce örtüşüyor. Küçüklüğü, cocukluğu ve o zor günlerinde hissedilenlerin satırlara yansıması yaşanmışlığın izleriyle dolu. İlk sayfadan itibaren betimlemeler, tasvirler, değişik perspektiflerden sonuca varılan ve izah edilen haller, olaylar. Bir ressamın sanat eserini ufak ufak fırça darbeleriyle oluşturması gibi kelimelerle satır satır işleme yapılmış sanki. Belli bir süre sonra bünyeye ağır geliyor bu durum. Sıkıcı olma ihtimali ortaya çıksa da, inanın zamanla açılıyor, açılıyor. Anlatılanlar bir yönüyle tamamen sevgi. Saf sevgi. Çıkarsız, karşılıksız, nefssiz. Tabiki insanın olduğu yerde saf şeyler bozulmaya mahkum ne yazık ki. Öyle de oluyor ya neyse... Hikâyede hep iyi, hep kötü ya da olması gerektiği gibi itidal üzre davranan karakterlere rastlıyorsunuz. Olayların seyrine göre ruh haliniz onlarınkine bezemeye başlıyor. Hepsine de hak vere vere ne olacağını, hikayenin nasıl sonuçlanacağını merak ediyorsunuz. Aslında anlatılanlardan bunun gibi üç kitap daha çıkar diye düşünüyorum. Alıntı paylaşmaya kalksanız her sayfadan beşer-onar paylaşım yapabilirsiniz. Tekrar okusanız yeniden okuyor hissine de kapılabilirsiniz. Edebi bir başyapıt, bu da böyle yazılabilirmiş dediğiniz anlatımlar ve klasik tadı almak istiyorsanız deneyin demiyorum, okuyun.

Vadideki ZambakHonore de Balzac · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202242,2bin okunma

·

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.