ıstırap çekmeyi severim. fakat bu ıstırabın sevimli hiçbir tarafı yok ;çünkü bu bir felaket mahsulü değildir. bu, rezil olmuş bir adamın ıstırabıdır. utanç,bir yarasa gibi yüze yapışır ve alnımızın ortasından kanımızı emmeye başlar. vücut o kadar zaafa düşer ki, adeta bir posa halini alır . pespaye ve sefil bir şey olur. onun için utanmak,kendi kendinden nefret etmenin eşitidir.
insan şöyle bir anında intihar etmez de ne vakit eder? zaten,kokmuş, çürümüş gibiyizdir. biz, ancak toprağın altında yer bulabiliriz. bizi,ancak toprak paklar. toprak paklar mı ?
bu tabir de nereden aklıma geldi? ta çocukluğumda, bu sözü bir ihtiyar kadının ağzından işitmiştim .kızı babamın emireri çavuşna kaçan bu ihtiyar kadın, annemin önünde yere yığılmış, bir taraftan ağlıyor, bir taraftan da:
- aman ,hanımcığım, bundan sonra onun vücudunu toprak paklar, diye bağırıyordu.
o zaman manasını anlamadığım bu sözde, şimdi , yirmi beş yıl sonra,derin bir anlam keşfediyorum. fakat,bunu keşfetmekle beraber o kadının gözümün önüne geliyor. gülmeye başlıyorum. ama, acayip bir gülüş. tıpkı "paillasse" operasında aldatılmış soytarının hıçkırıklara dolu gülüşü gibi...
artık odamdan dışarı çıkamıyorum. yataktan kalkınca sedire uzanıyorum. sedirden kalkınca yatağa giriyorum. daha fazla kımıldamaya mecalim yok. sanki içimde beni hareket ettiren bir zemberek kırılmış diyebilirim.
beni her şey yoruyor. en ufak bir sesten rahatsız oluyorum. günün aydınlığı fazla geliyor...
Sayfa 106Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Sayfayı komple yazdın sanırım ;)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.