''İşte!'' dedim.''Umut bu.Bir tekne.Başka bir şey değil.Koca okyanusta devrilmeden yol almaya çabalayan bir tekne.Sonsuzluğun dalgalarıyla savaşan bir deniz kabuğu.Hepsi bu.Köhne bir tekne.'' Ben bindim.Kamarasında uyudum.Hiçbir şey değişmedi.İsterdim yeni bir insan olarak inmeyi o tekneden.Değişmeyi iyi biri olmayı,hissetmeyi,sevmeyi.Hepsini isterdim.Ama istemenin yetmediğini çok erken anladım.Hiçbir şeyin yetmediğini!Dünyayla mesafeli bir dostluk kurmak zorunda kaldım.Çünkü kuşkulandım bana verdiği hediyelerden.Her şeyden!Kendimi kaybetttim.Buldum.Umut adındaki teknede bir hafta kaldım.Ne dövmelerim silindi,nede zihnim ölmekten vazgeçti...
Sayfa 315 - Doğan kitapKitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.