"Yıllardır anamı babamı görmedim."
"Nerdeydin?"
Poyraz gülümseyerek:
"Savaştaydım," dedi. "On altı yaşımda okuldan aldılar bizi savaşa sürdüler."
"Ananı babam gördükten sonra gelecek misin?"
"Belki," dedi Poyraz onun yüzüne bakarak. Gözlerinin önünden Dicle suyunun üstünde çırılçıplak akan ölüler geçiyordu. Gözlerinin önünden üstü kan köpüklü Zap suyu akıyordu.
Emir, Yezidilerden söz edince Poyrazın allak bullak olduğunun iyice farkına varmış, her şeyi anlamıştı, gözlerini gözlerinin içine dikti:
"Üzülme," dedi, "biz insanoğluyuz, doğumdan ölüme kadar başımızdan geçmeyen kalmaz. Yalnız şunu bil ki kardeş, insanoğlu her gün anasından terütaze doğmuş gibi bir kez daha doğar, her gün doğan günle birlikte."
"Doğar mı?" diye kendini tutamayarak sordu Poyraz.
"Yeter ki her sabah günle birlikte doğmayı isteyelim," dedi Emir. "Bütün suçlardan, kötülüklerden, pisliklerden arınıp pirüpak oluruz. İnsan kendi kendini arındırdığında kendini bağışlar. İşte o zaman insan yeniden doğar, pirüpak olur."
Sayfa 146 - YKY PdfKitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.