Bir sûfi piri, bir keresinde şakirtlerinden kendisiyle seyr-i sülûka geçmeden önce ne gibi bir benlik davaları olduģunu söylemelerıni istedi.
Birincisi:"Ben kendimi dünyanın enyakışıklı erkeği sanıyordum dedi.”
İkincisi:"Ben dindar olduğum için seçilmıslerden olduğuma inanıyordum."
Üçüncüsü:"Ben öğretebildiğimi sanıyordum."
Ve Dördüncüsü de:Benim benlik davam bunların hepsinden daha büyüktü, ben de öğrenebildiğime inanıyordum” dedi.
Pir, ‘en büyük benlik davasının, dördüncüsünün söylediği' olduğuna işaret etti.