Bakışlarımı etrafta dolandırırken, yakınımda duran setin üzerinde bir grup rengârenk çiçeğe takıldı gözlerim. Çoklu dalların üzerinde, minik çocuk hırkası süslerini anımsatan birden fazla sevimli çiçek çok güzel gözüküyordu. Elimi uzatarak, “Bunlar ne çiçeği? Anlamı ne peki?” diyerek dokunacakken; Timur, ani bir hareketle bileğimi kavradığında canım acıyarak çıktığım kabuğa çekildi.
“Dokunma sakın!”
“B-b-b-be-be-ben…” Lanet olsun gene kekeliyordum ve yemin edebilirim ki Timur bana acıyan gözlerle bakıyordu! Kahretsin!
“Onlar frezya…”
Yumduğum gözlerimi kaybolmak istercesine karanlığa boğarken, Timur’un erkeksi sesi kulağımın dibinde yankılanıyordu: “Suçsuzluğu temsil ediyorlar.”
Aramızda oluşan sessizlik boyunca gözlerimi açarak ona bakabileceğimi sanmıyordum; ama az önce acıyan bileğimde hissettiğim yumuşak ve kışkırtıcı dudaklar bir anda yüreğimin yerinden oynamasına sebep oldu.
“Özür dilerim, moraracak.”
“Önemli değil…”
Sayfa 55 - Postiga YayınlarıKitabı okudu
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.