"Bu Leke başka"
Bu şiirim Seyithan abim, şiir seven dostlarım ve arkadaşlaradır.
İlkin doğdu insan
Ne kadar annesi olsa da
Bir başkasının acısıyla.
Acı vererek geldi dünyaya
Acı duyarak
Acıyarak...
Emekledi sonra
Sürttüğü her diz, bir leke olacaktı hayatında
Attığı ilk adım
Düştüğü ilk yer
Baktığı ilk eşya..
İlkin tanımadığı eşyalar yakacaktı canını
Anneden emdiği ilk sütten sonra.
Büyüyecekti ergen olacaktı sonra.
En büyük utangaçlıkların çağına gelecekti.
Utana utana burnundan sevdiklerinin geldiğini görecekti.
Sonra SEVGİ kutsal kalsın diye hiç bir şeyi sevmemeyi öğrenecekti.
Sıkıla sıkıla yürümenin sual olunmaz yüceliğini bilmeye başlayınca
Yaşını bu noktaya getiren yaşamına methiyeler düzecekti.
Yüzünde ilk kîrışıklık oluşunca
Ve ilk beyazlar düşmeye başlayınca
Hayatın beyazlatmayan, kırıştırtmayan ,
Sakin sularını keşfe dalacak
Ve bu keşif esnasında ömrünü tamamlayacaktı.
Sevgiler ve Saygılar..
" diyebilirim ki her duası feciyle biten bir ibadetti yaşamak" demiş Seyithan abimiz.
Yaşadıkça òğrendik ki bu dünya da en büyük eksiklik birbirimize duymamız gereken sevgi ve saygıydı. Eksikliği şiir yapıyor insanda Sevginin.. İlacı yazmak mıdır bilmem onca zamandır yazıyorum, iyi gelmedi bana. Sadece acı daha derine nasıl gömülür onu öğrendim. O yüzden buraya da yalnız 1k ez gülüyorum. Ezilir umarım ezemediklerim içimden gönderemediklerim.
Dünya Lekesi şimdiye kadar nerede eksiğim dediğim tamlamanın tamlayanı oldu. Eşya gözüme daha bir güzel geliyor, Oturup Sinem adında tanımadığım bir insanı sevmeye başladım. Şiirlerinde insana "belki de bir yere üzgün üzgün bakmaktır dünya " bu dizesini yaşatıyor. Kıtap eşya şiiriyle bitiyor ve bitince kalın bir kitap okumuş gibi hissettim. Ne güzel demişti yine bir yerinde "Kendimin devamı değilim ben".
Dilerim herkes kendinin devamını bulur ve ordan devam eder yaşamaya.
Saygıyla , sevgiyle ve şiirle kalın...
