Ben bu kitapta; başkalarının eskilerini giydiği için hep utanan, farkedilmemek için derste parmak bile kaldırmayan, başkalarının verdiği defterlerin kullanılmış sayfalarını yırtıp kimseye göstermediği yazılar yazan, arkadaşlarının arasına giremediği için sürekli kitap okuyan ama kitap alacak parası bile olmadığı için kütüphanedeki az sayıda kitabı defalarca okuyan ve bütün bunlara rağmen ufacık bir şeyde mutlu olabilen bir çocuk gördüm.
Ben bu kitapta; en büyük utancı, mağazanın vitrininde gördüğü o çiçekli önlüğü alamadıkları için ne kadar üzüldüğünü yazarken elindeki kağıdı alıp tüm sınıfa okuyan bir sosyal bilgiler "öğretmeni" ve tüm sınıfın bakışları altında ezilen bir çocuk gördüm.
Ben bu kitapta; evde ekmek yok diye beslenme götüremeyen, bütün gün boyunca su içen ve beden dersinde dayanamayıp bayılan bir çocuk gördüm.
Ben bu kitapta; aşağlayan gözler, aşağılanan bir masumiyet gördüm..
İnsanların kendi seçimleri vardır. Birde seçemedikleri..
Cinsiyetimizi seçemeyiz. Irkımızı biz belirlemeyiz. Hangi ailenin çocuğu olacağımız sorulmaz bize. Ve kimseye doğduğu zaman büyük bir zenginlik verilmez. Kim yoksul olmak ister ki? Kim aç kalmak, kim eski kıyafetler giymek, kim aşağılanmak ister? Bu bir seçim değil, bu zaruriyettir. Seçilemeyen bir şey nasıl kusur olabilir?
O çocuk istemedi ki yoksul olmayı. Neden yoksul olduğu için sustu? Neden aşağılandı?
Bazı insanlar gece gündüz çalışır, kurtulamaz fakirliğin pençesinden; bazı insanlar yan gelip yatar, paralar içinde yüzer. Sonra cebindeki iki kuruş parasına güvenen, parasızı ezer. Bu adaletsizlik mi? Evet adaletsizlik. Ama bu sadece adaletsizlik değil, bu bizim insanlarımız. Bu biziz..
Dostoyevski'nin ilk romanıyla başlıyorum onu okumaya. Ve iyiki diyorum, iyiki bu kitapla başlamışım.
Kitaba çok fazla inceleme yazılmış. O yüzden tekrar kitabı anlatmaya, kitap hakkında yüzeysel bilgiler yazmaya gerek görmüyorum. Aslında inceleme bile yazmayacaktım ama o çocuğun anısı tuttu ellerimden ve kelimeleri sıraladı.
O çocuğun kim olduğunu merak edeceksiniz belki. Belki de soracaksınız. Ama üzgünüm, söyleyemem. Belki komşumuz, belki arkadaşım, belki de bizzat ben. Boşverin. Sadece bilin ki çok var o çocuklardan. Her yerde. Üzmeyin onları. Eğilmesin başları. Pis değil onlar. Kusurlu değiller. Onlar tertemiz. Onlar en kusursuz..
Mutlu etmesini bilenler mutlu olurmuş. Ufacık bir çikolatayla, şekerle mutlu oluyor onlar. Mutlu olmayı çok hakediyor onlar..
Ve çok teşekkür ediyorum Dostoyevski okumama vesile olan, etkinliğimizin düzenleyicisi 
Quidam'a.
Ve özür diliyorum inceleme kısmına inceleme yazmadığım için ama kesinlikle okumanız gereken bir kitap olduğunu söyleyebilirim.
Keyifli okumalar.. ^^
··
1 artı 1'leme
·2.476 görüntüleme
Güzel ve samimi olmuş ellerinize sağlık :)
Okuduğum en iyi en içten yorumlardan biri tebrik ederim teşekkür ederim 💐
Çok güzel olmuş
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.