Bir hidayet öyküsü okuyorsunuz. Ruhun Tevhid inancına kavuşmak için nasıl çırpındığına şahit oluyorsunuz. Duygularını çok güzel ifade etmiş, biz de onun gözünden dahil olduk hayatına. Sade ve öz bir hikaye. Hidayetinin arkaplanı küçüklükten itibaren inancı, ailesi anlatılmış. Sosyal ve psikolojik hallerinden de haberdar oluyoruz böylece. Dikkatimi çeken şu oldu ki heykel, sevgililer günü, duvara poster asmak ve batıl inançlar gibi hususlarda müslüman olmadan önce de bunlara karşı duruyor. Bu durumda biz müslümanlar neden bu kadar yapışmış haldeyiz bu inançlara, sorgulamadığımızdan mı? İslam’ı anlayamadığımızdan mı?
