Dün gece bir evlat edindim, belki bir kardeş yada dost. Adı:Derda. Bundan sonra bütün sevgilerimin adı belki de. Kim bilir. Bu öylesine süslü cümlelerle yazılmış bir analiz olmayacak. Bu koca bir sevginin dışavurumu olabilir ancak. Oğuzcum Atay sevgisinin. Ve hayata karşı olan kayıtsızlığının, kayıtsızlığımın.. Kalbimi açıp içine Tehlikeli Oyunları gömdüğüm günden beri kendime en yakın bulduğum bu kitabı anlatırken bile duygulanacağımı bilerek minnetle selamlıyorum Hakancım Günday’ı. İki bölümden oluşuyor canım kitap. Önce Derdâ giriyor söze. Küçücük yaşta ruhunda açılan yaraları, kalbindeki sökükleri gösterip şöyle bir yokluyor bizi. Bazı sahnelerde “yeter Allah kahretsin” diye bağırtırken bazı yerlerde gözler bulutlanıyor istemsiz olarak. Derdâ bu ne yapacağı belli değil. Ama neden yapacağı belli. Yaşamak istiyor. İNSAN gibi. Daha çocuk olamadan onu kadın yapmaya mecbur eden bu topluma vermiyor istediğini. Olmuyor onlar gibi. Ama kendi gibi de olamıyor. Tükeniyor. Sonra Derda geliyor. Önce babasına sonra da tüm dünyaya meydan okuyor. Kendi bile bilmiyor ama onun gönlü evreni sığdıracak kadar geniş. Ama o tutup gönlüne Tutunamayanları alıyor bir tek. Onun gönlü bir tek Oğuz Atay sevgisini kaldırabiliyor. Hem de öyle bir kaldırıyor ki dünya diz çöküyor bu sevginin karşısında. Sonra? Sonrası belli. Derda ve Derdâ aradan geçen onca yıl birbirleri için hazırlandıktan sonra yine birbirlerinde kayboluyorlar. Yaşıyorlar. Oğuz Atayla ve Oğuz Atay için..

AzHakan Günday · Doğan Kitap · 201921,2bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.