Hazret-i Eyyüb Aleyhisselâm'ın meşhur kıssasının hülâsası şudur ki:
Pek çok yara, bere içinde epey müddet kaldığı halde, o hastalığın azîm mükâfatını düşünerek kemâl-i sabırla tahammül edip kalmış.
Sonra yaralarından tevellüd eden kurtlar, kalbine ve diline iliştiği zaman, zikir ve mârifet-i İlâhîyenin mahalleri olan kalb ve lisânına iliştikleri için, o vazife-i ubûdiyete halel gelir düşüncesiyle kendi istirahatı için değil, belki ubûdiyet-i İlâhîye için demiş: "Yâ Rab! Zarar bana dokundu, lisânen zikrime ve kalben ubûdiyetime halel veriyor." diye münâcât edip, Cenâb-ı Hak o hâlis ve sâfi, garazsız, lillâh için o münâcâtı gayet hârika bir surette kabul etmiş.
Kemâl-i âfiyetini ihsân edip envâ'-ı merhametine mazhâr eylemiş.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.