Sınavlardan mı, yoksa nasıl geçeceğine karar veremeyen şu bahar havasından mı bilemiyorum ama bir türlü elime kitap alamadım geçtiğimiz ay. Okumam gereken kitaplardaki 'gereklilik' eki de sanırım kitaplardan da siteden de iyice uzaklaşmama neden oldu... Neyse efendim kardeşimin 'abla bunu okusana' diye önüme koyduğu kitapla bu 'okuyamama' haline son verdiğimi düşünüyorum...
Kitaba gelirsek... Çocuk kitaplarının naifliğini ve çocukların dünyasındaki o hassas ve narin gücün bașarabildiklerini okumayı seviyorum.
Kitapta konumuz 'engeller'...
Melody engelli vücuduna hapsolmuş 11 yaşında bir çocuk. Fakat zihni, algıları ve düşünceleri sonuna kadar sağlıklı ve gelişmiş.
Bence kitapta asıl anlatılan, Melody'nin engelleri değil, bizim sözde 'normal' olanların engelleri... Kendini aşamayan egomuz, ön yargılarımızın set kurduğu o yüksek duvarlar, 'normal'e olan o takıntılı halimiz... Bütün bu engellerin bize neler kaybettirdiğini anlatıyor aslında kitap...
Melody' nin anlatamadıkları değil aslında konu, bizim yani 'normallerin' anlayamadıkları... Parlak bir zihnin önüne koyduğumuz çürümüş ve kokmuş duvarlardan ibaret aslında her şey...
Melody'nin seslerin rengini görebilen o muhteşem zekasını görememek bizim suçumuz, onun fotografik hafızasını fark edememek, fark edildiğinde ise bedensel engeli yüzünden 'hak etmediğini', bu sosyal düzene ait olmadığını düşünme gafletine düşmek bizim ayıbımız...
Hareket bile edemediğiniz bir hücrede, ses geçirmeyen duvarlar eşliğinde yaşamaya çalıştığınızı hayal edin. Ya da ölü zannedilerek mezara gömüldüğünüzü... Melody tam olarak bunları yaşıyordu. Işlevsiz bedenin ardında, çığlık atan bir zihni vardı. Ve o her şeye rağmen o çığlıkları duyurabildi.
Kaçımız bu kadar güçlü olabilir? O mezarda nefes almayı başarabilir?
Melody başardı. Fakat acıklı kısmı buna bile katlanamayanlar oldu. Sosyal olarak onlarla aynı yerde bulunmak istemeyenler oldu. Ya da ikiyüzlülükle bundan prim kazanmaya çalışanlar. Farklılaștıranlar. Kameralara oynayanlar... Oluyor. Olacak. Melody'ler o kadar çok ki... Anlamayı beceremediğimiz o kadar çok Melody var ki... O kadar çok kaybımız, ayıbımız... Ön yargılarımız... Oysa onlardan öğrenecek ne çok şeyimiz var...
Onun gibiler işleyen beyinlerini, işlevsiz vücutlarında yaşatmaya çalışırken, bizim tarafta çürümüş insanlığının üstüne işleyen bir deri kılıfı geçirenler var... Maalesef...
İçimde bir yerlere dokunan bir kitaptı. Kimi yerlerde kendimden utandım. Sinirlendim, kızdım, duygulandım... Bir kaç saatliğine Melody'nin ses geçirmeyen duvarlarında ona eşlik ettim. Ve asla onun kadar güçlü olamayacağımı anladım.
Bir çocuk kitabı, fakat büyük küçük bu konuda farkındalık kazanmak adına, kendi engellerimizi fark etmek adına çok güzel bir kitap olduğunu düşünüyorum.
