Uzun zamandır yoktum ortalarda, geri dönüşümü bir efsaneyle gerçekleştirmek cazip geldi. 'Sevmek, sevilmek ama yeterince sevilmeye fırsat verilmemek' temalı ve şahsımı derinden etkileyen hatta birkaç gün boyunca üzerinde düşünmeyi bırakamadığım, efsane olarak nitelendirebilecek bir eser olan Serenad'la karşınızdayım. Uzatmadan geçelim incelemeye.
Öncelikle belirtmek istediğim bir şey var, eserde Ermeni Soykırımı gerçekmiş gibi bir anlatım gerçekleştirilmiş. Bunu asla kabul etmem, edemem. Fakat -olabildiğince ipucu vermemeye çalışıyorum- verilmek istenen duygu, vatanından, ailenden ve kimliğinden men edilmenin getirdiği burukluk gözümden yaş getirecek biçimde yansıtılmış Livaneli tarafından.
"Kardeş kardeşi katlettikçe yaşanır mı bu dünyada?" diye sorduran, biricik anneannemizin kurtuluşu ise kiminin yüreğini ısıttı. Fikrim ise ırkının ırkını katlettiğini görmektense nehirde akıp gitmekten yana...
Ve sadece masum Nadia değil, Struma'daki 769 masum insanın binlerce masum parçaya ayrılmasının nedeninin "din" olmasına ne demeli...
Maya ise okuduğum en örnek kadın karakterlerden biri, gelecekte onun kadar sağlam duruşlu, kararlı ama duygusallığına rağmen mantıklı olmak üzerine çalışacağım.
Maya'nın da dediği gibi "İnsana bakınca din, ırk ve rütbe görmek yerine sevinen, gülen, ağlayan, korkan ve acıları olan bir insan görmek" dileğiyle.
Sağlıcakla kalın.
