Aşk başlangıçta narsist bir duygudur. Alabildiğine bencil, alabildiğine mütehakkimdir. Kuşatmak ve sevdiğini sadece kendine hasretmek ister. Fakat zamanla ilişki olgunlaştıkça daha diğerkam, daha fedakar, içinde şefkata de çokça yer veren bir mahiyete bürünür. Çünkü insan acizdir. Hastayken,yorgunken, kaşınırken, uyurken, horlarken, burnu akarken, kir korken, üzgün ya da öfkeliyken, saçları beyazlayıp dökülürken, yüzü kırışır, gençliği solarken de sevilmek ister. Bu ancak aşka şefkatin müdahelesiyle mümkündür.