Şimdilerde içimde evvela, bir kuş misali yükselip, sonrasında havası kaçmış balon gibi yere inen hisli teşebbüslerin intihar köprüsüne koşmasına sebep veren kitaptır kendisi.. bu defa herkesi öldürdün Stefan amca.
Olağanüstü Bir Gece... Ve fazla esrarlı bir kapak resmi.. Bu ikiliye aldanıp, Stefan Zweig, bu defa anlatmaz da hani birazcık sayfalar arasında koşturur diye düşünmüştüm ama yanılmışım. Bu defa yalnızca anlatmadı da, çokça da hissettirdi.
İşte bu albenili kapağa sahip kitabımız, dört hikâyeden oluşuyor. Her biri farklı içerikler olsa da elbette ortak paydaları ve tabi faydaları mevcut. Bunlar nedir derseniz? Stefan Zweig'in o karşı konulamaz akıcılıkta ki üslubu, sizi hiç sıkmayacak şekilde olduğuna inandığım nasihatlerini, cümle aralarına sıkıştırması ve bizlerin bunu kolaycacık kabul etmesini sağlaması..
Stefan Zweig genelde hikayelerinde, bana göre, anlatır ya da hissettirir. Ancak bu kitaptaki hikayeler sanki biraz farklı.. sanki bu defa dert yandı.. serzenişte bulundu. Ya da ben o ruh halindeyim bilemiyorum. Ki öyle de olsa buda kitabın başarısıdır. Okuyucunun kitapta kendini bulmasını kastediyorum.
Bu kitabı ille de okuyun diyemem, ama okusaniz ne güzel olur... Bir şeyler bulmaktan ziyade, bir seyler dinlemek isterseniz eminim bu hikâyeler size iyi gelecektir.
Son olarak kitabın bende bıraktığı:
Ben sen gibi öldüremesemde, vazgeçirdim ama yaşama isteğinden.
