Final ve proje haftasına denk getirdiğim için kendime küfür üstüne küfür ettiğim Sürü'nün incelemesini finaller sonrasına bırakacağıma dair kendime vermiş olduğum sözü tabi ki tutamadım. Bunun belli nedenleri var; sanırım kitabın muazzam güzellikteki detaylarını unutacağımdan korkuyorum, bir de artık tutamayacağım kendimi.
Göz korkutan kitaplar vardır. Klasikler olsun, yoğun anlatıma sahip eserler olsun... Örnekleri çoğaltabiliriz. Sürü neden gözümü korkuttu? Bunun cevabını öğrenmek için halihazırda kalın olan kitabı alıp sayfalarına şöyle bir göz gezdirmeniz yeterli olacaktır. Normalde küçük punto kullanan kitaplar gözümü korkutmaz. Fakat Sürü bu konuda çığır açmış diyebilirim. Göz numaram çok yüksek olmadığı için çok bunaldığımda (evet bazen gözlük garip bir şekilde içime sıcak basıyor adeta) gözlüğü çıkarıp okumama devam edebiliyorum, çok az bir rahatsızlık etkisi oluyor. Sürü'de bu mümkün değildi çoğu zaman. Özellikle hareket halindeki bir araçta okurken ya da kitaptan uzakken. Aldığım ilk zamanlarda erteledim erteledim ve sonunda bulduğum zamana bakın; final haftam. Evet bazen ben de şüphe ediyorum kendimden. Neyse demek ki böyle olması gerekiyormuş diyorum ve kendimi daha fazla sinirlendirmiyorum.
Neden mi bu kadar sinirlendim? Sürü gerçekten dopdolu bir kitap. Konusuna tam anlamıyla bilimkurgu demek doğru olmaz. Ekolojik gerilim gibi bir tür de üretebiliriz. Zaten kitabın sonundaki teşekkürler kısmında Schatzing'in kimlerin kapısını çaldığını görünce yoğun anlatımın sırrını anlıyorsunuz.
Sürü'nün içerdiği bilgilerin detayında kendinizi kaybederken bir de fark ediyorsunuz ki, Schatzing deli gibi karakter yazmış ve bu karakterlerin hepsi birbirinden inandırıcı. Gerek diyalogları gerek iç sesleri derken muazzam karakterler karşılıyor sizi. Evet, karakter sayısı çok fazla, fakat bu durumun ilacının karakterlerle iletişim kurmayı bilmek olduğunu daha önceki bir Stephen King incelememde belirtmiştim. Frank Schatzing de karakterlerini seven ve sayan bir yazarımız, bu belli.
Sürü, bizleri çok net bir şekilde uyaran ve bazı yerlerde çok net bir şekilde suratımıza küfreden bir kitap. Ne yaptığımızı anlamamız için illa sayfalarca kitabın yazılması ve bunun gözümüze sokulması mı gerekiyor? Tamam, iyi ki yazılmış. Keşke göndermelerinin gerçek dünyaya yakın olduğu bir gerçekliği yaşamasaydık. Sürü'nün bizleri nefessiz bırakırken neden suratımıza küfrettiğini açıklamam birazcık içeriğe müdahale olacağından tercih etmiyorum, kitabı okuyacağınızı umut ederek sizleri biraz merakta bırakmamı affetmenizi istiyorum.
Küçük puntoları arasında kaybolmalık bir kitap Sürü. Dikkatimi yoğunlaştırmam gerektiğinden kitaba kısa bir süre ara vermek zorunda kaldım. Bunu da çok üzülerek ve zihnimin bir kısmını sayfalarda bırakarak yaptım, fakat ne gelir elden. Dürüst tavsiyem; kitabı benim yoğun bir dönemde iken elinize almayın. Çünkü Sürü gerçekten bir solukta sonuna ulaşmalık bir kitap. Emin olun gözünüz ne kadar korkarsa korksun bunu başarmak zor olmayacak. Tüyler ürpertici mükemmel bir film izler gibi okuyacaksınız. Yazım aşamasında olan filminin senaryosunun da "Kuzuların Sessizliği"ni beyaz perdeye uyarlayan kaleme emanet edilmesi beni umutlandıran ve mutlu eden bir detay. Durmayın ve Sürü'yü okurken içinde kaybolanlar sürümüze katılın.
