“Eski Sümer çağı vesikalarında şahsi mülkiyet daraltılmış devlet ve amme mülkiyeti esasları genişlemiştir. Şahıslar sadece küçük mülke sahip olabiliyorlar, mülk bir taraftan şehir beyine, karısına ve çocuklarına, diğer taraftan da ilahların hakim olduğu mabede aittir ve bu arazi geniş memurlar kitlesi tarafından idare edilmektedir.”