Yakışmıyor ki...
Gerçi Diyarbekir’de insanı verem eden meseleler çok ama bilhassa şu “Kürtçe” dilenenler insanı kahrediyorlar. Çünkü ne lisan ne de tipleri bu lanet sanata müsait değil.
Geçen gün biri bana:
- Xwedê ji te razî be çend qurûşa. “ Allah rızası için birkaç kuruş” deyince kendisine çıkıştım:
- Kuro ma ne şerm e, çıma tu parsê diki? “ Ulan ayıp değil mi, neden dileniyorsun?”
Adam beni müşkül durumda bırakan şu cevabı verdi:
- E, ezê çi bikim tu dibîni li welêt ji xorta re şixul tune, ê wek min wê çi bikin, cemaatek me wek a filla tuneye û hukümet jî guh nade me, Ji me re ya birayê mirin parse” dimine. “ Ne yapayım, görüyorsun ki memlekette gençlere iş yok; benim gibiler ne yapsın. Hıristiyanlar gibi bir yardım cemaatimiz de yoktur. Hükümette bize kulak asmıyor. Bu durum karşısında bize ya ölüm ya da ölümün kardeşi olan dilencilik düşüyor.” Bilmem ki bu filozof ve derviş şark dilencisnin sözlerine bir şey ilave etmeye gerek var mıdır?
İleri Yurd Gazetesi
15 Ağustos 1959
Sayfa 48
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.