“Ama adam gider gitmez, sessizliğin ağırlığı çifte bir kuvvetle üstüne çöktü; sanki yüksek tavanı tek başına taşımak, basmakta olan karanlığı tek başına içeriye sokmamaya çalışmak durumundaydı! O güne kadar, tek bir insanın bile diğer insan için ne kadar önemli olduğunu hiç bilmiyordu, çünkü hiçbir zaman yalnız kalmamıştı. İnsanlar onun için hissedilmeyen hava gibiydiler, oysa şimdi, boğazı ıssızlık ipleriyle sıkılırken, insanlara ne kadar ihtiyacı olduğunu fark ediyordu, yalan da söyleseler, kandırsalar da, insanların değerini ve sadece onların yanında umursamaz ve neşeli olduğunu, kendini güvende hissettiğini ancak yeni yeni anlıyordu.”
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.