Bazı şeyleri güzel yapan, kusurlarıdırKapağına bakıyorum kökünden sökülmüş kanayan bir ağaç içine bakıyorum gayya kuyuları, çorak arazi, derin çatlaklar ve çöl. İçim karanlık, içim çöl. Duydun mu İçimdekiler'i?
Halbuki başta farklı düşünmüştüm bu kitaptaki deliliği. Çünkü Aziz’de gördüğüm delilik neşeli ve pervasızdı, kasvetli değil. Hani uzun süre uyumazsınız günü döndürürsünüz de sabaha halletmeniz gereken o işi de halledersiniz sonra işiniz bittiğinde geriye büyük bir özgürlük kalır ve muhtemelen yatmaya gitme vaktiniz yaklaşır ya (özellikle üniversite zamanları çokça sabahladığım o zamanları hatırlıyorum) işte o zaman anlamsız bir gevezelikle saçmalamaya başlarsınız ama mutlusunuzdur da. Aziz tam da böyle bir deliliği yaşıyor. Herkesle, kendiyle hatta yeri geliyor okurla bile dalga geçiyor, böceğe isim takıp onunla ahbap oluyor. Sonra bunları aslında içindeki çoraklığı es geçmek için yaptığını anlasa da o Süngü’nün alaycı zekasını konuşturduğu bir karakter olarak kalacaktır. Arada bir işin rengi değişse de bence Aziz müstehzi, sarkastik bir karakter en azından onu öyle hatırlayacağım.
“Neyi kaybettiğini hatırla. Kaybettiğin ne yeteneğin, ne de sevgilin. Sen ciddiyetini kaybettin. Ve sonra Aziz Çalışkan kendisi hakkında yaptığı tespiti, kendisine koyduğu teşhisi ellerinin arasına alıp, havaya kaldırıyor ve seyircilere bakarak sırıtıyor gururla.”
Bir de Kumral kız var. İçindeki gayya kuyusuna düşen. Boğuluyorum demek istese sesini çığlığa dönüştüremeyen. Ve yazara yalvaran, “beni bir ses sahibi kıl” diye. Beni bir ses sahibi kıl çünkü bu dipsizlikte boğuluyorum ve eğer bana ses vermezsen beni kimse duymayacak. Çünkü sen ses verirsen bana, “sesin içime saklanır, aklanırsa adım seninle aklanır”. Kumral kız çırpınıyor sadece ne yapacağını ne diyeceğini bilemeden. Ama onu en iyi anlayacak olana, yazara anlatabildi en azından kendini.
Ya Harun’a ne demeli. Ömrünü anlamadan tüketip 50lerinde kendine derin sorular sorup bir cevabın peşi sıra her şeyi bırakıp gitmek… Belki bilinçaltını o en mutlu ve anlamlı an için sıkıştırdığında şairin şiirinde dediğini buldu “Eve dön! Şarkıya dön! Kalbine dön!” Onu yola çıkaran somut çabası beyhude, anlamsız olsa da aslında arka planda bu vardı. Bunu anlasa da yolu nasıl gideceğini bilemedi, beklemek gerekiyordu, O bekleyemedi. Çünkü “beklemek, en zor halidir, bir yaşamın” Beklenmeyen bir gün gelse de, bekleyen bekleneni göremedi. Harun’nun yaptığı en iyi şey, çocukluğuyla barışıp kendine bir nefes alma alanı açarak yalnızlığa alışmak.
“Bazı insanların kalbi çatlaklarla doludur. Yaşananların pek önemi yoktur, o çatlakların kapanması için olması gerekenler olmadığı müddetçe, yaşanan her şey o çatlakları büyütür.”
Farklı kişi, olay ve mekanların bölüm bölüm ilerlediği ve herkesin bekleyeceği gibi benim de bir düğüm hikâyesi beklediğim ama bir zaman sonra “yok, öyle değilmiş” dediğim sonrasında ise Süngü’den iyi bir gol yediğim romandı. Derli toplu düzenli hikâye anlatımındansa acının gösteriminin daha çok önemsendiği roman…
Bu söylediklerim kitabı okumayanlar için pek bir şey ifade etmese de bir merakı doğuracaktır. İşte o zaman amaç da hasıl olacaktır. Ancak kitabı okuduğunuzda da bu yazı bir halleşme yazısı olacaktır.
