Bir yüreğin adamakıllı sarsılabilmesi için her zaman illede kaderin güçlü bir tokadı yada herşeyi sert bir şekilde söküp atan bir güç gerekmez, hatta gelişigüzel nedenle yıkımı yaratmak, kaderin ele avuca sığmaz heykeltraş isteğini tahrik eder. Biz insanoğlu kendi anlaşılmaz dilimizde bu ilk hafif dokunuşlara bahane deriz ve onun o küçücük cüssesiyle çoğu zaman muazzam etkili gücüne şaşar kalırız. Fakat bir hastalık nasıl sinsice ortaya çıkarsa, bir insanın kaderide ancak herşey gözle görülür hale geldiğinde ve olaylar başladığında kendini belli eder. Kader, yüreğe dıştan dokunmaktan çok, önce beyinde ve kanda içten içe ilerler her zaman. Kişinin kendini tanımaya başlaması, aslında kendini savunmaya başlamasıdır ve bu çoğu zaman beyhude bir savunmadır...
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.