Yaşar Kemal'in anlatı ustalığına hayran olmamak elde değil. Zaman zaman aşırı tekrar yapsa da, kapılıp gittiği şiirsel dil inandırıcılıktan uzak diyaloglar yazdırsa da çok fazla rahatsız edici olmuyor. Bu kitapta da birkaç kişinin, birbiriyle ilintili hikayesini okuyoruz. Ben en çok Halil'in bölümlerini sevdim açıkcası. Onun sabrı, saflığı ve haksızlık karşısındaki değişimi okumaya değerdi. Bir de Salman'ın babasının yanındayken ve değilkenki özgüven farklılığı, ince bir mesaj içermesi açısından dikkat çekiciydi. Roman zaten fazlasıyla "güç" kelimesini sorgulattı. Ustadan sürükleyici ve kendisine ait hoş bir ritmi olan bir kitap okudum yine.