Tomris Uyar 'ın sonsözünün son cümlesi ile başlayacağım:
" (...)Kırılganlığı ve soyluluğu simgeleyen 'ipek' e artık uzakken; inandığın dayanıklı ve kullanışlı estetiği simgeleyen 'bakır'ların(...)"
Bu cümlenin öncesi ve sonrası var elbette. Benim vurgulamak istediğim ise ipek kadar kırılgan olan genç kalemi ve bakır kadar yerleşmiş olan olgunluk öykülerini adlandırma biçimi...
Bu kitap ilk öykü kitabı. Bundan dolayı da çocukluktan kalma masumluklar ve gençliğin heyecanı, acemiliği öykülere yansımış. Bunları olduğu hali ile bırakmış. Nedeni belli: öyle naif ve güzel yazılmış ki...
Yer yer cümleler eksik de kalsa ya da tekrar eden kelimeler de olsa, o başarılı yazarı, o kalemin ışığını hissedebiliyorsunuz. Günümüzde,şairlerin aşık olduğu kimliğinin ön planda olması üzücü gerçekten. Ancak onlardan öyle bir sıyrılmış ve tahta kurulmuş ki gerçekten onun okuyucuları diğer unsurların önemsiz oluşunu anlar.
Öykü yazmaya başlamak az buçuk kaleminiz varsa kolaydır. Fakat bunu devam ettirebilmek, üstüne koyarak büyük bir sabırla ve gelişimle, ortaya güzel öyküler çıkarmak, benim için büyük bir yetenek ve cesaret örneği... Yazar da bunun farkında. Kendisinin farkında olmak çok güzel bir şeydir. Bunu kibir ile karıştıranlar var ama bu ondan bağımsızdır.
Öykülere gelirsek; gençliğin toyluğu ile çocukluk birbirine harmanlanmış ve ortaya böylece çıkmış öyküler. Çocukların aile içinde büyüklerini anlama çabaları, yaptıkları hareketler ve konuştukları konuşmalara anlam yükleme durumlarını öykülerinde göstermiş. Aile içi ilişkiler anlatılmış. Diğer yandan beklentileri, kalabalıklar içinde yalnızlık duygusunu, derinden derinden ise hayatın olmazsa olmazı sevgiyi hissettiriyor bizlere...
Kitap hakkında söyleyeceklerim bu kadarken, ilk öykü benim yaşamış olduğum bir durumu hatırlattı bana. Bunu da paylaşmak istiyorum. Şu ana kadar okuyanlara teşekkürlerimi sunuyorum...
15 yaşlarındayım. Bir bayram günüydü. Birinci dereceden akrabalarımız ile bile bayramdan bayrama görüşüyor, öyle kopuktuk ki... Büyük amcamın karısı olan yengem ile halalarım ve babaannem yıllardır konuşmaz görüşmezler. Nedenini hiçbir zaman anlayamadım çünkü ortada bir neden yok. Amcamın kızları da haliyle ne babaannemle ne de halalarım ile görüşmediler halen de öyle...
Neyse bayram günü halalarım ve babaannem bize gelmişti. Aynı anda amcam ve yengem de geldi. Tabiki çocukları da vardı yanlarında.(benden büyük de olsalar çocuklar sonuçta.:))
O an buz gibi bir hava esti. Bir taraf salonda bir taraf oturma odasında oturuyor kapılar kapalı... Ben ne tarafa gideceğimi şaşırdım. Babam nerede oturacağını, annem nereye ne götüreceğini... O an kendimi öyle kötü hissettim ki... Kuzenlerim babaannemin elini öpmeye dahi gelmedi. Amcam geldi mahçup bir vaziyetle bayramlaştı ve geri gitti. Benim nerede kaldığımı da anlamışsınızdır. Çünkü herkes diğer tarafa gitmek durumunda kaldı yengemden dolayı. Bu durum o zamanlar beni çok etkilemişti. Sanki elimde olan bir şey varmış gibi ben kendimi suçlu hissetmiştim. Halbuki onların hiçbirisi kendini bu kadar kötü hissetmezken... Onların normali buymuş benim için de normal oldu artık... Babaannem hariç ama. Hala hayatta ve içinde bu torunlarına olan sevgisi uzaktan da olsa var. Bu buruk üzüntü her laf açıldığında yüzünün düşmesi ile kendini hissettiriyor. Hele bir de sevimli ki... Dışarıdan gören yabancı bir kişi bile ona sevgi duyabilir.
Hayatta sevginin eksik olmaması ve hep devam etmesi dileğiyle...
