Nazım Hikmet'in 1913'teki ilk şiirlerinden başlayarak ölümüne kadar yazdıklarına bakıldığında, "tabiat-ana" , "tarla" metaforlarıyla özdeşleştirilmiş ilkel bir kadın algısı görülmüştür. Aldatan, kandıran, gurur kıran, güvenilmezliğiyle hem cinsel açıdan hem de bir devrimciyi siyasi etkinliğinden alıkoyacak bir güç olması bakımından kadından korkulduğu, "namussuzluk", "şerefsizlik" kavramlarının neredeyse istisnasız biçimde kadına atfedildiği, erkeklerin kötülüklerinin kadına küfredilerek anlatıldığı saptanmıştır.
Sayfa 45Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.