Öyleyse bir anda durdurulan, artık devinemeyen, ama hâlâ düşünebilen bu insanları bir düşünün. Sonsuz bir bugünün içine kapatılmış, bu bilinçleri tutsak insanları düşünün. Bu insanlar ne düşünürler? Hangi acı içlerini kemirir, sinirlerini koparır! Utanç verici suçlu duruşları içinde kıpırtısız,hüzünlü, budala, hiçbir umut olasılığı olmaksızın, düşlerin ışığı, tasarıların hazzı olmaksızın, kanatları kırık, bacakları bağlı, elleri zincirli, Mikelanj'vari kocaman bir tutukevi kalabalığı gibi karmakarışık, melankolik, iğrenç yaşamlarının zincirine vurulmuş; onlar, sonsuza dek eylemsizliğe yargılı bu insanlar, sınırsız bir öfkeyle, daha önceki yaşamlarının saçma aptallığının bilincine varacaklardır. Bütün bir şimdinin bir gelecek uğruna feda edildiğini, o geleceğin de şimdiki zamana dönüşeceğini, bir başka geleceğe feda edileceğini, en son şimdiye, ölüme dek böyle sürüp gideceğini düşüneceklerdir. Bugünün bütün değeri yarındaydı, yarın da yalnızca bir başka yarın için bir değer taşıyordu, böylece en son bugüne, kesin bugüne ekleniyordu, bütün yaşam gün gün, saat saat, an be an, hiçbir zaman gelmeyecek olana hazırlanmakla geçip gidiyordu. Aynı zamanda şu müthiş şeyi keşfedeceklerdir: Gelecek, gelecek olarak var olmaz; gelecek, bir yaratıdan, şimdinin bir parçasını oluşturmaktan başka bir şey değildir; bu yaşama, bu tedirgin, bu hüzünlü, bu acılı yaşama, günden güne kaçan,uzaklaşan bu gelecek uğruna katlanmak, bu saçma sapan yaşamın en acı saçmalığıdır.
Sayfa 92 - Kırmızı Kedi YayınlarıKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.