Giovanni Papini
Yazar
BEĞEN
TAKİP ET
8.5
1.081 Kişi
2.829
Okunma
504
Beğeni
13,8bin
Gösterim
Unvan
İtalyan Gazeteci, Denemeci, Edebiyat Eleştirmeni , Şair, ve Romancı
Doğum
Floransa, İtalya, 9 Ocak 1881
Ölüm
Floransa, İtalya, 8 Temmuz 1956
Yaşamı
Giovanni Papini, İtalyan yazarı (Floransa 1881 - 1956). Kendi kendini yetiştirdi, ateşli, kırıcı ve aykırı düşünceli bir polemikçiydi. Birçok öneli topluluk ve dergi kurdu: Leonardo (1903-1907), L'Anini a (1911), La Voce (1912), Lacerba (1913-1914). Birçok çelişik teoriyi benimseyip bıraktıktan sonra, gösterişli bir şekilde Katolikliğe geçti. Ama kendi düşünce tarzına ters düşen nazariye veya insanlara karşı kavgacı tutumunu değiştirmedi.
İncelemeler
276 syf.
·
9/10 puan
Kitabın sonlarında Papini gençleri çok iyi kavradığını belli ediyor, biraz rahatsız oldum açıkçası.
Gençler inceleme yazıları yazıyor ve kendilerini dünyanın en iyi eleştirmeni zannediyorlar, sıfırdan bir yaratımları olmadığı halde bu eleştiri yazılarını müthiş eserler sanıyorlar.
Bunlardan biri de benim ve evet, sıfırdan üretimim neredeyse hiç yok ve evet bu kesinlikle eleştiri yazısı yazmaktan daha zor.
Virginia Woolf ancak 40 yaşında kendi kalemini bulabildiğini söylüyor, bu da orijinal olamayanın, okuduğu yazarlara bağımlı olanın, bir tek ben olmadığını gösteriyor.
Daha 3 ay önceki yazdıklarımı dahi beğenmiyorsam, gerçekten de gelişim aşamalarının en başındayımdır.
Kibri barındırmayan özgüvenin mümkün olmadığını düşünüyorum, bu yüzden kibirli olmaya devam edeceğim ve umut ediyorum 25'imden önce orijinal olmayı başaracağım.
Yıllar boyunca bir leke gibi yapışıyor üzerimize başyapıtlar, bu eserlerin yeni yazarlara yararı olduğu kadar zararı olması gerçekten çok garip.
Sanıyorum, entelektüel olma çabası içerisinde olan bir gencin yapmakta en çok zorlandığı şey, hem binlerce kitabı okuyup hem de onları okurken, düşünmeyi unutmamak.Okunması gereken binlerce kitabın olması, düşünürken, yazarken daha önemli şeyler yapabileceği vesvesesini veriyor insana, okumaya başlıyorsun bu vesveseyle ve bu sefer de düşünmeyi unutacağından korkuyorsun, cidden çok zor bu fikir üretme işi.
Bilgi üzerinden üretime sahip olmak için ne kadar bilgiye sahip olman gerektiğini bilemiyorsun ve sürekli okumaya alışınca da kitap okumak, üretim için bir araç iken eskiden, amaç haline geliyor, yapabildiğin tek şey bu oluyor.
Bu resmen kaş yapayım derken göz çıkartmak, aşırı fazla kitap okuyan insanlar hakikate en aç olan insanlar olmalarına rağmen kendi hakikatlerini yaratmaktan aciz kalıyorlar.
2. bahsetmek istediğim şey ise yazarın herkes tarafından beğeniliyor ve akıllı görülüyor olmasına rağmen kendi akılsızlığını yalnızca kendisinin görebiliyor olduğunu söylemesi.
Yazar gençlik döneminde daldan dala atlamış,her konuda bilgiye sahip olmaya çalışmış ancak bunun sonucunda derin bir yüzeyselliğe sahip olmuş :).
Papini diğer insanlara kıyasla çok daha bilgili, çok daha akıllı olsa da yüzeyselliği konusunda çok haklı olduğunu düşünüyorum.
Her şeyi bilmek istemek, her şeyden sıkılmaya neden oluyor, genel olarak bir şey istemek sıkılmaya neden oluyor.
Ben şurada inceleme yazıyorum ve incelemelerimin beğeni toplaması bende inceleme yazmak, ünlü olmak konusunda ciddi bir sabırsızlık yaratıyor.
Sürekli bakasım geliyor hesabıma, ne kadar beğeni almışım,kaç kişi takip etmiş diye.
Heyecan ve arzu aynı aşık olmak gibi, aşık olduğun zamanda bu aşk aşırı yoğun duygular yaşatır sende, bu güzel bir şeymiş gibi dursa da aslen fazlasıyla yorucu bir şeydir.İnsan uç noktalarda fazla yaşayamaz ve normal haline dönmek ister.
Ben de şurada yazdığım yazıları,aldığım umursamazca atılmış beğenileri daha az ciddiye almak istiyorum ki günün sonunda Papini gibi herkes beni beğenirken, kendimi aptal ve yüzeysel hissetmeyeyim.
Livaneli gibi dışarıdan söylenen şeyler ile kendiniz hakkında düşüncelerinizi oluşturuyorsanız,bu ün, bu beğeniler sizin kendiniz hakkında görüşlerinizi olumsuz bile olsa olumlu yönde değiştirmenize neden olacaktır. Yok Papini gibi, ben gibi iseniz o halde, gelen giden insanların övgüleri sizde hiç bir tesir bırakmayacaktır ve onların sizi beğeniyor oluşları ile sizin kendinizi beğenmiyor oluşunuz birbirleri ile çeliştiği için hiç kimseye karşı yakınlık hissedemiyor olacaksınız.
Gelen giden onlarca insan olsa da, 1k hesabınızda 100 tane "Merhaba", "Selam", "Nasılsın" gibi mesajlar olsa da kimseye sempati ve sevgi duyamayacaksınız.
Bunun da nedenini az önce söyledim, anlaşılamadığın hissi yoğun bir yalnızlık hissi doğurur ancak dünyada çok fazla insan olması bu bitiklikten bizi uzaklaştırabilir,bu kadar çok insan olması hiç kimsenin eşsiz olmaması sonucunu doğuruyor.
Kendini bitik hissettikten sonra sevebileceğin birinin olması çok güzel bir his.
Ayrıca bu tarz otobiyografik metinlerin yalnızca okur açısından değil yazar açısında da çok faydalı olduğunu düşünüyorum, okur açısından faydalı çünkü yazarın olaylar ve yaşantısı hakkındaki düşüncelerini öğrenme fırsatımız oluyor, yazar açısından faydalı çünkü bir eser ortaya koyabilmek adına yaşamını gözden geçirme şansı elde ediyor ve çağında ünlü ise okurlardan geri dönüş alıyor, bu sayede hayatındaki yaşanmışlıklara pek çok farklı açıdan bakabiliyor.
Okuyacaklarıma Ekle
276 syf.
·
13 günde
·
Beğendi
·
Puan vermedi
Giovanni Papini ile bu üçüncü buluşmam oldu. Klasik olarak söyleyecek olursam, "üç kitap, bir yazar" demem gerekir ama Papini her kitabında beni ters köşe yaptı ve "üç kitap, üç yazar" demek şart oldu.
"Kaçan Ayna" okuduğum ilk kitabıydı, etkileyici tarzı ve bakış açıları ile okumaya devam edeceğim yazar olarak not ettim ajandama. Sonrasında ise GOG ile tamamen başka bir yazar çıktı karşıma, dünyaya, kişilere ve olaylara onun penceresinden bakmak, bulunduğunuz tepenin daha yukarısında bir zirveden bakmak gibiydi olup bitenlere.
Bitik Adam ise, Thomas Bernhard'ın aynı adlı eserini okuduğum günlerde listeme aldığım ama artarda aynı adlı eser okumamak gibi bir düşünce ile okumayı ötelediğim bir kitap oldu.
Papini, bu kitabında merkeze tamamen kendini ve bu merkezin etrafına da toplumu koyarak, bir parça kara mizahla itiraflar ve yerinde vurgularla, kendi gelişimi ve felsefesini ifade etmiş.
Kendi diliyle bunu şu şekilde anlatıyor Papini; "Bu bir sanat eseri değil, kendime ve başkalarına yapılan bir itiraftır. Burada duygusal bir mizantropisti ve birçok kişiye öylesine itici gelmeyi, Tanrı nasip ettiyse, başarmış olan bir sövgücüyü tanımayı öğreneceksiniz. Ruhumu sizin ellerinize teslim ediyor, dokümanları ve savunmaları sayfa sayfa önünüze seriyorum. Bunun üzerinden ve bununla yargılanmak istiyorum. Ben sizlerle, sizin yanınızda yapmaya, çalışmaya devam edeceğim fakat hayatımın bir dönemi kapandı ve bu elli bölümlük, karmaşık iç döküşümün göz önünde bulundurulmasını istiyorum."
Kitabın adını "Bitik Adam" koymuşsa da burada var olan ironiyi de şu satırlarla ifade ediyor;
"Ve beni dinledikten sonra yine de, fikirlerime inat, benim gerçekten de bitik bir adam olduğuma inanmayı hala sürdürecekseniz şayet, en azından benim çok şeye başlamak istediğim için bittiğimi ve her şey olmak istediğim için artık hiçbir
şey olmadığımı kabullenmeniz gerekecek."
Her şey olmak isterken artık hiçbir şey olmamak, olamama nedeninin ise isteğin kendisi olması, üzerinde düşünülmesi gereken konular elbette. Papini de bunu yapmış ve yazmış.
İnsanın iç dünyası ve kişi ile toplum arasında düşünsel temelde var olanlara ilgi duyan okuyuculara Bitik Adam'ı okumalarını tavsiye ediyorum. Bu bir roman değil geniş zamanlarda altı çizilerek okunası bir manifesto.
Son sözü yine Papini'ye bırakıyorum. Çünkü ben "Bitik Adam" değilim diye neredeyse isyan eden haykırış ama bir o kadar da umut dolu, aydınlığa ve geleceğe inançla sesleniyor;
" İtalya'da benim tükenmiş, güçten düşmüş, bitik bir adam olduğum söylentileri dolaşıyor, öyle mi? Gerçekten de benim bir saman alevi olduğumu ve son küllerimin de bahar esintisiyle uçup gittiğini mi söylüyorlar?
Yavaş olun, çocuklar! Durun biraz, rica ederim. Bitmek de neymiş! Daha başlamadım bile. Yapmış olduğum -ne zaman- her şeyi bir ön söz, bir giriş, erkene alınmış bir kaynakça, bir duyuru, bir ilan ve hatta isterseniz, içindekinin daha iyi bir şekilde olgunlaşmasını sağlayacak bir şıra ve köpük taşması olarak hayal edin. En iyisi şimdi başlıyor: Ben daha bugün doğuyorum.
Saman alevi sevinç ateşiydi, yapay bir ateşti, kızların rüzgar gülüydü, gülünecek, eğlendirici şeylerdi ama bugün kendimi hiçbir zaman söndürülemeyecek ve dünyayı ateşe verecek bir yangını başlatıyormuş gibi hissediyorum!"
Bu coşkuya sahip olan insanların dünyamızda çoğalması dileğimle, iyi okumalar diliyorum.
Okuyacaklarıma Ekle
496 syf.
·
8 günde
·
Puan vermedi
Kitabın konusunu ve tarzını öğrenince okumadan önce biraz heyecanlanmıştım çünkü tam olarak bana hitap ediyordu. Tarihte öne çıkan isimlerle bir araya gelen ve hepsiyle farklı fikirler üzerine kısa konuşmalarda bulunan gezgin bir milyarder. Ama kitap pek beklediğim gibi çıkmadı. Gerek konuşulan konular gerek bu konuşmaların çok kısa olması sebebiyle umduğumu bulamadım. Sohbetler daha çok bir fikri yerme veya övme üzerine geçiyor. Yer yer güzel fikirlere ve düşüncelere şahitlik ettim ama bu beni pek mutlu etmedi. Yine de okunabilecek bir kitap. Kötü bir kitap demek acımasızlık olur.
Gog Giovanni Papini
Okuyacaklarıma Ekle
481 syf.
·
6 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
"Sadece beni anlamanızı istiyorum."
Okumayanlar mutlaka düşünsün, okumayı düşünenler hemen okusun...
Öyle bir kitap okudum ki ne yazsam az kalacak. Ama yazmasam da olmayacak. Geç okuduğum için üzüldüm demeyeceğim, belki de şimdi bile yazarın anlatmak istediklerinin hepsini tam anlayamadım. O kadar derin, o kadar farklı, o kadar benzersiz. Sadece şunu söyleyebilirim ki bugüne kadar aynı kitabını defalarca okuyacağım yazar benim için sadece Dostoyevski idi. Giovanni Papini bir tek bu kitabıyla bile fikrimi değiştirdi. Diğer kitaplarını da mutlaka en kısa zamanda okumayı düşünüyorum.
Giovanni Papini İtalyan bir şair, yazar ve gazeteci. Ama bununla beraber sert fikirleri yüzünden kendi döneminde çok konuşulan bir polemikçi olmuştur.
İlk olarak yazar farklı bir yazar, öyle böyle değil çok farklı. Okuyan herkes sevmeyecektir. Ki zaten diğer tüm yazarlar için geçerlidir bu ama kitabı yarım bırakmak ihtimali oldukça yüksek. Daha önce Edgar Allan Poe' nun kitapları için aynı şeyi düşünmüştüm. "Neyi anlatmak istiyor yazar?", "Bu nasıl bir hayal gücü?", "Yok artık!" Her iki yazarı okurken istemeden de olsa kendime bunları söyledim .
"Gog" kitabı aslında ilk olarak 1931 yılında yazılmıştır. Ama bundan 20 yıl sonra, 1951 yılında yeniden başka seçmeleri de yayınlatmak isteyen Giovanni Papini bu defa "Kara Kitap" adı altında onları topluyor. Bu yüzden ilerleyen zamanlarda sayfa sayısında farklılıklar olmuş. Ama son olarak Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları kitabı birleştirmiş ve tek cilt halinde 471 sayfa olarak çıkarmıştır. Çevirmeni de Fikret Adil . Çok güzel bir çevirisi olduğunu söylememek de haksızlık olur.
Kitabın içeriğine geçmek istiyorum şimdi. Bu Gog kimdir? Gog yazarın tımarhanedeki arkadaşını ziyareti zamanı tanıştığı asıl ismi Goggins olan biri. Hayatının ilk kısmını büyük bir adam olmak ve kendine bir iş kurmak için çabalayan bu kahramanımız daha sonra milyarder birisi oluyor. Bir kararla hayatının geri kalanını değiştiriyor.
"- Şimdiye kadar, diyordu, paranın kölesiydim, bugünden tezi yok o benim uşağım olsun. Benim durumumdakilerin yaptıkları gibi, bir şeyler öğrenmek ve hayatın tadını çıkartmak için, bunaklık çağına düşmeyi beklemeyeceğim."
Ama bildiğimiz milyarderler gibi değil bu Gog. Tüm dünyayı dolaşıyor; Çin, Hindistan, Almanya, Türkiye, Rusya... Her istediğini yapmak için parası var, ilgisini çeken herkesle görüşüyor; Henry Ford, Gandy, Lenin, Einstein, Freud, Edison, Knut Hamsun, Salvador Dali, Picasso, Huxley ve ismi tarihe geçmiş daha kimler... Bu şekildeki geçirdiği yedi yıl ona servetinin büyük bir kısmına ve sağlığına mal oluyor. Bunların neticesi olarak da hiçbir doktorun ad koyamadığı hastalığa yakalanıyor ve herkese nefret eden bir insana dönüşüyor.
Ama bu süreçte ziyaret ettiği insanlar da tabi ki Gog’u tanıyorlar. O kadar ünlü biri kahramanımız. İstediği görüşleri de önceden ayarlıyor. Sorun çıkaranlar, görüşmek istemeyenler de oluyor aralarında ama yine de çoğu ona vakit ayırıp sorularını cevaplıyor. Bu görüşmelerin hepsi hakkında yazıp merakınızı kaçırmak istemiyorum. Okuduğunuz zaman zaten eminim ki çok şaşıracaksınız. Benim yazara hayran olma sebebim bu görüştüğü kişilerle olan konuşması ve kendisini onların yerine koyarak okuru inandırması oldu. Sanki hakikaten de Hitler anlatıyor bize iktidarlık hakkındaki görüşlerini. ( "Derdim o kadar büyük ki kimsenin bilmediği bu zavallılıktan kurtulmak için günün birinde bir savaş, geçenkinden daha korkunç bir savaş açacağım." diyor Hitler. ) * Bu satırlar yazıldığı zaman İkinci Dünya Savaşı başlamamıştı. Buradan yazarın geleceği çok iyi görebilen bir polemikçi olduğunu anlıyoruz.
Veya Dali ile ilgili bölümde Dali’nin kendisi insanların Tanrı hakkındaki fikirlerini değiştirmek için çabalamasını, kendinin benzersiz insan olmasını, zekânın üstünde bir deha olmasını ispat etmek istiyor. Yani tarihte bu kadar önemli bir yere sahip olan şahıslar adına böyle ustalıkla konuşmak sadece alkışlanacak bir durum bana göre.
Her bir yazar kitap yazmak için uzun yıllar kazandığı bir birikime sahip olmalıdır. Giovanni Papini’ de bu birikim öylesine çok ki kitap bittikten sonra düşününce "Keşke tüm yazarlar bu kadar araştırmacı olsa ve en önemlisi bildiklerini kendileri için saklamayıp insanlara böyle aktarabilse " dedim. Bildiğiniz her konu var kitapta; siyaset, ekonomi, edebiyat, din, kültür, felsefe, psikoloji.. Sizi ne ilgilendiriyorsa bulabilirsiniz.
2. Kitapta da görüşmeler oluyor ama burada daha çok edebiyat tutkusuna yer verdiğini görüyoruz Gog’ un; "Böylece okuyucular “Kara Kitap”ta Cervantes, Goethe, William Blake, Robert Broıvning, Stendhal, Victor Hugo, Kirkegaard, Miguel de Unamuno, Leopardi ve Walt Whitman’ın günümüze kadar bir yerde yayınlanmamış parçalarıyla eser taslaklarını bulacaklardır."
Bu giriş kısmı bende o kadar merak uyandırdı ki bunların gerçek mi hayal ürünü mü olmasına karar veremedim. Ve burada Victor Hugo’ nun yayınlanmayan bir şiiri, Franz Kafka’ nın "Dönüşüm" değil de "Dönüş" isimli, farklı bir hikayesi de bulunuyor. Hikaye tarz olarak Franz Kafka’ nın tarzına çok benzediği için gerçek bile olabilir diye düşündüm..
Yazarın anlatmak istediği konular oldukça önemli; hayat, ölüm, eşitlik, kin, hırs, adaletsizlik, zalimlik, şehvet hakkında kısa ama önemli, fark etmediğimiz yerleri bize gösteriyor. Her şeyin iç yüzüne, görünmez tarafına bakmamızı sağlıyor.
Giovanni Papini kendisi hayatta karamsar, ümitsiz, sıkıcı biri olmuştur diye düşünüyorum ki yarattığı karakter Gog da tıpkı kendisi gibi hiçbir şeyden memnun kalmıyor. Gittiği her yerden çıkınca daha bir sıkıntılı oluyor, işittiklerinden, gördüklerinden tiksiniyor resmen. Aradığının ne olduğunu kendisi de bilmiyor. Bu yüzden çelişkiler içinde kalarak kendini daha da derine gömüyor.
Ama esas olarak bir şey de dikkatimi çekti. Yaşayanlardan zaten hoşlanmayan Gog ölülere nefret besliyor. Onlarla ilgili bölümü okuduğum zaman resmen yazarın kendisinin ölülere nefretini gördüm. Her şeyin sebebi ölüler; kitaplarda bahsedilenler de, dünyadaki tartışmaların merkezinde dayananlar da, dirilere rahat vermeyen de "ölüler". Gerçekten daha önce hiç bu yönlerinden bakmamıştım bazı konulara, sorguluyorsunuz daima kendinizi kitap bitene kadar.
Bundan başka yazarın konuştuğu ister yazarlar, isterse devlet adamlarının bir çok sırlarını da öğreniyor Gog. Bunlar gerçek olsa da, olmasa da bazı şeyleri daha iyi anlamanızı sağlıyor.
Kitabı çok beğendim ama bir önemli şeyi de vurgulamasam olmaz. Gog kendi sohbetleri zamanı edebiyattaki pek çok kıymetli eserden söz ediyor.
#72881877
Burada en önemlileri bulunuyor. Liste yapılacak bir alıntı, daha önce dikkat etmediyseniz bir göz atmanız iyi olur.
Zamanla kitaptaki ismi geçen eserleri de okuduktan sonra bir daha okumak daha iyi olur bence. Ama bu şimdi okumamak için sebep değil tabi ki. Zaten her kitap bir defa okunmaz, her defa farklı bir duyguyla okumak daha güzel bazı kitapları..
Son olarak, kitabı bitirdikten sonra araştırınca 2 gün önce eklenen bir inceleme videosunu gördüm kitabın. Çok iyi anlatılmış gerçekten. Daha fazla bilgi edinmek isterseniz mutlaka izleyin:
youtube.com/watch?v=4I9dweenivo
Gog gibi can sıkıntısından bir türlü kurtulamayanlar ve tüm hayatını sorgulayarak geçirenler çok fazla var hayatta. Öyle insanlar mutlaka okusun. Herkes değil.
Keyifli okumalar...
Okuyacaklarıma Ekle
116 syf.
·
10/10 puan
Mütü kablel en temütü/ÖLMEDEN EVVEL ÖLÜNÜZ
Giovanni Papini’nin Şadan Karadeniz çevirisi ile okuduğum 116 sayfalık birkaç öyküden oluşan felsefik bakış açısına sahip, ölümü ,hayatı kendini sorgulayan bir kitap..
Papini, 1881 ‘de İtalya’nın Floransa kentinde dünyaya gelmiş, otuzlu yaşlarının sonlarına kadar kendini arayış içerisinde çelişkilerle dolu ,kendisi gibi düşünmeyenlere saldırgan bir tavırla ,tartışmacı bir şekilde eserlerini kaleme almış bir yazar..
Ergenlik yaşlarının başlarında ansiklopedi yazmaya girişmiş, Yunancası yeterli olmadığı için sonunu getirememiş, bir çok dergi çıkarmış,Bologna Üniversitesinin Dil bölümünde profesör ünvanıyla akademisyenlik yapmıştır..
Hayatının sonlarına doğru Katolik olmuş,ve Mussolini İtalyasının savunucularından biri olmuştur.
Öldüğünde ardında tamamlanmamış pek çok kitap bırakmış ve eserlerinde kahramanlarından birine söylettiği gibi;- Belki elinde çiçekle mezarıma gelirsin ve sadece gülümsersin, gülümsüyor olman hiç bir şeyi anlamıyor olmanın delilidir der..Nedense gülünç geldi burası..
Kaçan Ayna kitabı içinde öyküler barındıran ,ölümü yaşamı,kendin olabilmeyi sorgulayan başarılı ve etkileyici bir üslupla kaleme alınmış bir eser..
Kitaba dair eleştiri anlamında söyleyeceğim söz çeviri noktasında olabilir.Çevirmen Şadan Karadeniz Osmanlıca düşmanı biri olarak-halbuki 1931 doğumlu kendisi ve kitabı 1999 ‘ da çevirmiş-türkçe kelimeler uydurmuşta uydurmuş..Sevmiyorum ben öyle anten kunten kelimeleri bana yağsız salçasız hasta yemeği gibi geliyor..Devinsel,tinsel,kestirim,sakınım,susku..Nedir ya bu uyduruk kelimeler yani beni rahatsız etti uyuz oldum diyebilirim..
Beni en çok etkileyen hikaye ;eldivenli Beyefendi’nin kendini ve hayatın anlamını aradığı satırlar oldu..Diyordu ki;ben çok güçlü bir varlığın düşlediği bir şey olmalıyım..Garip bir şekilde okurken rahatladım..
Özellikle de bir çok insanın içinde yaşadığı günleri, gelecek günlerdeki umut ve beklentilerini getireceği için değer verip yaşadığı tesbiti etkileyici ve herşeyi öteleyip bırakıp gitme isteği uyandırıcı ..
Haluk Bilginer’in söylediği birşey geldi aklıma bu satırları okurken.İnsanlar yarım gün çalışsınlar öğleden sonraları dere kenarlarına inip resim yapıp müzik dinlesinler,hiç akıl kârı bir şey mi 20 yıl bir borç altına girip bir ev sahibi olmaya çalışmak diyordu..Haklı..
Gelecekte yapay zekanın geleceği noktada,insanlar haftada ortalama sadece 20 saat çalışacaklarmış..
Şimdi tam anımsıyamıyorum kim olduğunu..Elif Şafak’ın Yalnızlık isimli kitabında ünlü yazarlardan birinin fikirleri geldi aklıma..Sanayi İnkılabı insanların toplumların üzerine kabus gibi çöken ,tüm bireysel gelişim zamanlarını baltalayan bir devrim ve bir yere fabrika yapılmasına oradaki insanların felaket gelmiş gibi üzülmeleri gerekirken sevindiklerini ve garip bulduğunu söylüyordu..Haklı bence de..Düşünün ki Papini’nin Saçma Sapan hikaye isimli öyküsünde yazar yoldan geçen bir adamı durduruyor bana acil hikaye konusu gerek hayatını anlat diye rica ediyor..Adam bir başlıyor hayatını anlatmaya..Türkiye’de her baba kızını böyle bir adamla evlendirmek ister,Olaysız,ziyansız bir adam ve yaşam..Orada benim dikkatimi çeken ve burada bahsetme sebebim ise; hayatı boyunca yaptığı işi anlatırken kullandığı tanımlama kelimeleri..İşim biraz sabır gerektiren ve zor olmayan bir iş ve sen bir kırk yıl seni hiç bir şekilde geliştirmeyen bir iş yapıyorsun..Korkunç...
Güzellik ;bir gün bitecek
Gençlik;bir gün geçecek
Ömür;ne kadar çabalarsan çabala,içinde bulunduğun aile ve çevrenin toplamısın..
Bazı insanların izm ve ideolojilerle,inançlarla işi olmaz..Hayata sıkı sıkıya buralardan tutunamazlar..Hayatta;iş,okul,aile bunların hepsinin bir oyalayıcı olduğunun farkındadırlar..
Ölümü en çok merak edenler de ve isteyenlerde hayattan en çok haz alan insanlardır aslında..Düşününsene, hapşurma isteği geliyor kısa aralıklarla..Tüm metabolizmanız hazırlanıyor bu refleks eyleme..Geldi,geldi yükseldiniz nefes hep aldığınız havayı kesik kesik alıyorsunuz ve tüm beden sümkürür gibi boşalıyor..Sonra durağanlaşıyoruz..Yaşamak ama gerçekten yaşamak,hapşurmak gibi olabilir,ardından durağanlaşmak da hazların sonu..
Kaçan Ayna ben de giderek fikri sabitleşen bir insan olma yolumda daha öncede ilgimi çekmiş olan minimalist yaşam felsefesini daha bir ciddiyetle düşünmekten öte eyleme geçirmek yönünde katkı sağladı diyebilirim..
Kaçan Ayna kitabı bana tasavvufî bir bakış açısını hatırlattı sürekli..
En değerli şey;hiçliktir ve bir an önce bu gerçeğini kabul et..Bu hepimizin hayatında düstur olmalı diye düşünenlerdenim..
Bir gün öleceksin, sevdiklerini sevmeye devam edeceğin ne gözün ne kalbin ne işitmeye kulağın kalacak..
Ölmeden önce ölünüz sözü,dünyanın çok daha yaşanılası bir yer olmasını sağlayacak ve idrak edildiğinde ölümsüzlüğü isteyen insan fıtratına en elverişli yaşam tarzı ..
Bu incelemeyi buraya kadar okumayı başarmış okurlara birşey sormak istiyorum,size de oluyor mu,artık tüm kitaplar birbirinin devamı gibi gelmeye başlaması, daha önce başka başka sayfalarda bu ve diğerlerini başka kelimelerle okumuştum sanki tanıdık ve usanç duyma duygusu..Bu benim için yeni bir hal..Bakalım nasıl bir noktaya taşıyacak beni..
Okuyacaklarıma Ekle
104 syf.
·
6 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Papini ile tanıştığım için şanslı hissediyorum. Neredeyse bütün cümlelerin altını çizmek istediğim bir okuma oldu. Zevkle ve düşünerek çevirdim sayfaları. Bugünleri gelecek olan yarına feda ettiğimin acısını derinlerde duyumsadım. Her şeyin farklı olmasını dilerdim. Yarının uzak kokusu olduğu için bugünün kara ekmeğini yemek yerine doya doya bugünü yaşayabilmek...
Okuyacaklarıma Ekle
276 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
BEN İLK DEFA BİR KİTABA SARILMAK İSTEDİM
ve ilk defa bir kitaba sarılıp ağladım.
İnceleme Videosu: youtube.com/watch?v=_fQ6ZhAo8uo...
Bu dünyaya yalnız gelmiş insanlar var. Doğuştan yalnız olanlar var "yalnızlık" kelimesinin yüzlerce kitapla bile anlatılmayacağını bilen insanlar...
Tanrı bile terk ediyor onları, arkadaşları yok dostları yok.
Bu dünyaya yalnız geliyor onlar, tek başlarına büyüyorlar. Yaşıtları dışarılarda top peşinde koşarken, onlar bir köşede tek başına bekliyor.
Belki çirkin olduklarından, belki sakat olduklarından belki de sadece yalnız doğduklarından...
Kimisi kitapları keşfediyor. Bağrına basıyor onları, kendisinden hayattan çok sevmeye başlıyor. Gerçekliği, yaşantısı, hayalleri, hayatı ve her şeyi ama her şeyi kitaplar oluyor!
"Benim için gerçeklik okulda, sokakta evde olan değil, kitaplarda, yaşadığımı daha çok hissettiğim yerde yazandı."
Yaşadığını kitaplarda hissediyor o insanlar. Yaşamayı bile nefes almayı bile...
Kitaplara sığınıyorlar onlar. Çünkü okumak, "...okumak,benim için en büyük mutluluk ve en güvendiğim avuntum olmuştu."
En büyük mutluluk okumak oluyor ve de en güzel dostları, yalnızlığını unutturan filozof arkadaşları "ölülerden başka dostu..." olmuyor onların.
Aklını kullanarak bir şeyler yapmak istiyor. Yalnız kaldığı her saniye için nefret doluyor içerisine... Nefret, insanlığa, çirkinliğine,kötülüklere ve yalnızlığına nefret!
Kimse kimseye bu sözü söyletmesin,kimse kimseye!
"Kimsenin beni sevmediğini ve sevemeyeceğini düşünüyordum."
Sevmediler de...
Sevilmediler, yalnızlığa mahkum doğmuşlardı ve yalnız büyüdüler. Doğumları gibi ölümleri de yalnız olacaktı. Ölümleri de...
Sonra da nefretleri büyüdükçe yalnızlıklarını sarmalamaya başlayıp "...nefret beni yalnızlığa mahkum etmişti."
Sonra okumaya devam etti, durmadan okudu ve bir gün Tanrı'yı öldürdü. Sığınacağı bir Tanrı'sı bile kalmamıştı. Koca dünyada ve yığın yığın insanların arasında bir başına kalmıştı. Yalnız...
"Hayat yaşamaya değer mi?" Değer miydi gerçekten? Tüm o insanların arasında, tüm o dış görünüşe bakan, tüm o sahtekarlıklarla çevrilmiş hayatlarını yaşayan, boğucu dört duvarın arasında nefes almadan yaşayan insanların arasında, değer miydi hayat yaşamaya?
Siz insanlar! "Küçük bir dünyada birbirlerini yutan küçük canlılar."
Sizler yalnız bırakıyorsunuz onları. İnsanlık ise, "İnsanlık, sadece ona tapan ya da onu korkutan kişiden etkilenen bir kadındır."
Hayatlarının bazı kısımlarında da sanatı keşfediyorlar. Bütün o iğrençliklerin, kötülüklerin içerisinde doğan SANATI...
Çünkü, "Yalnızca sanat mucizeler yaratabilirdi." Ve yalnızca sanat kurtarabilirdi onları mutsuzluktan.
Peki, yalnızlığa mahkum o insanlar kim mi diyorsunuz? BİTİK ADAM mı sizce onlar?
Onlar,"Akıldan başka gücüm, ölülerden başka dostum, kitaplardan başka zevkim yok." diyenlerdir. Onlar,yalnız doğmuş, yalnız yaşamış ve yalnız ölecek olanlardır. Onlar Bitik değildir.Ha, hala BİTİK diyorsanız da onlar,sadece yeni bir yaşama başlamak için kendilerini bitirmişlerdir.
Anlatacaklarım bitmiyor, anlatmak istiyorum aynı Giovanni'nin yaptığı gibi. O da yazmak istemişti o da içindekileri "kusmak" istemişti.
Ama ne sayfalar yeter yazmama, ne de günler...
Sizlerden isteğim ne biliyor musunuz? Bir gün onlardan birisi ile karşılaştığınızda onlara sarılın. Bu dünyada onlar gibi nice yalnız olduğunu hatırlatın onlara. Bu üzerimizdeki koskoca gökyüzü gibi, sayısız yıldızlar gibi olduklarımızı anlatın onlara.
Bir gün kendileri gibi bir yıldız bulabileceklerini anlatın.
Sevebilme, aşık olabilme ihtimalini anlatın...
Son olarak bana bu kitabı hediye eden İsmail 'e teşekkür ederim.
Okumak isteyen herkese iyi okumalar.
Okuyacaklarıma Ekle
© 2021 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.19.15