Öğretmenler gününde bir öğrencimin hediye ettiği ve "annem olsa bu kadar severdim " diye bir not yazdığı , yazılan not kadar biraz hüzünlü biraz mutluluk veren bir kitap. Her insan içinde, dışardan bakanların bilmediği nice anılar, yaşanmışlıklar ve yasanamamisliklar taşır, kimi zaman bunlari taşımak ağır gelir... bu agir gelis omuzlarına , gülüşüne, çay icisine, bakışlarına, sessizliğine yansır insanın... sakin bir çay bahçesi ya da salaş bir mekanda oturduğumuzda ağır gelislerimizle hesaplaşırken bizim gibi olanları tanır gözlerimiz, bilir insan kendi gibi hüzünlü olanı...derin kayıplar iz bırakır insanın ruhunda saklayamazsın basit bir tebessümün altında... Kısa kısa hikayelerin bulunduğu kitap bir çırpıda okunabilir bir kitap, sıcacık demek isterdim ama bana çok hüzünlü geldi, bazı öyküler eğlenceli olsa da çoğunluğu hüzün ve kaybediş dolu... Hele içinde bulunan " bekleme salonu" ve " onuncu yıl " öyküleri beni derinden sarstı. Bence kitaba adını veren öyküden çok daha iyi öyküler fakat isim itibariyle daha çekici bir isim olduğu için "Tarihi hoşçakal lokantası " seçilmiş bence. Saygılar, keyifli okumalar.

Tarihi Hoşça Kal LokantasıŞermin Yaşar · Doğan Kitap · 20175,4bin okunma

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hatice