‘‘Yardımlaşma zorbalığı. İçimizden bazıları, ötekilere emretmek ve kendilerini dayatmak yerine, tersine, her fırsatta başkaları için kendilerini paralıyorlardı. Tersi bir durummuş gibi görünüyor, değil mi? Oysa tıpatıp aynı şey. Bu da yeni bir zorbalık ve aynı şekilde, anarşist ilkelere ters.’’
‘‘Vay canına! Nasıl ters?’’
‘’Şöyle ki dostum, birine yardım etmek onun yeteneksiz olduğunu kabul etmek olur ya da eğer yeteneksiz değilse, yeteneksizleştirmek ya da öyle olduğunu varsaymak olur. İlk durumda bu bir zorbalıktır, ikinci durumda ise küçümseme.’’
Ya başkalarının özgürlüğü kısıtlanır ya da -belki bilinçsizce- ötekinin hor görülecek biri olduğu, özgür olmaya layık olmadığı ya da özgür olamayacağı ilkesinden yola çıkılır.
Konumuza geri dönelim. Bunun bir çap sorunu olduğunu görüyorsunuzdur elbette. Gelecekteki bir toplum için teşekkür bile bile beklemeden çalışabiliyorduk, hatta böyle bir toplumun asla oluşmaması riskini bile göze alabiliyorduk. Bunu de geçelim. Ama bardağı taşıran son nokta şuydu: Özgür bir gelecek için çalışmak istiyorduk ve elde ettiğimiz tek kesin sonuç, zorbalık yaratmak olmuştu. Daha da kötüsü, biz ezilenler birbirimiz üzerinde yeni bir zorbalık yaratmış ve uygulamıştık. Kabul edilebilir gibi bir şey değil bu!
Sayfa 26Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.