SENİN ADIN YALNIZLIK
O pis şapkalı serseri kumsalda martılarla sevişiyor. Her yerde kuşların öldüğünü, kışın şehre yavaşça sokulduğunu söylüyorlar. Sen hiçbir şeyi özlemiyorsun artık. Bütün umutlarını yitirmişsin. Gözlerin, kırlangıçların kanat çırparak geçtiği mavi gözlerin uzak bir şehrin kar yağışını izliyor. Bilirim insanları seversin sen, şehirleri seversin. Ama bak güz geldi. Cepleri tütün kokan eski yağmurluğuna yapraklar düşüyor. Yüreğinde çekip gitmenin o durulmaz özlemi, yine şehirler boyunca yalnızlığını sürüklemek istiyorsun. Oysa ölüm o kadar uzak değil. Saçların yağmurda ıslanırken bir akşam yavaşça yüreğine dokunacak. Sokakları, şehirleri bırak artık. Odana dön. Bilirim şimdi bulutlar geçer aklından. Gemiler, insanlar, şehirler geçer. Ama yorgunsun. Yüzünün yıkıntısından anlıyorum yorgunluğunu. Yalnızsın, senin adın yalnızlık. Hadi odana dön ve hiç korkma ölümden. Sarışın gülüşün hep o küçük kasaba evinin eski duvarında kalacak.Nedim Gürsel
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.