Asimptotlar biçiminde her iki yönde sonsuza uzanan davranış eğrilerinin aşırı uçlarından alabildiğine uzak ve bağımsız,belki de onlara asla en küçük bir ilgi duymaksızın,durgun bir göle atılan iri bir taş gibi yavaş yavaş parabolün en dip noktasına doğru çökelmek ve bir yaşam boyu yerinden kıpırdamaksızın orada öylece oturmak,tatlı bir uyuşukluk içinde oturakalmak,anlatılamayacak denli mutlu etmişti onu.
Sayfa 39Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.