Yanlış hatırlamıyorsam ikinci Cengiz Dağcı eseriydi okuduğum. Dönüş'ü okuduğumda lisedeydim. O zaman ne hissettim bilmiyorum da şimdi sanki her damarıma bir düğüm atılmış, her hücreme bir kurşun sıkılmış gibiyim.
Gerçek bir yaşamda savaşın aldığı, alamadıklarını ise ömür boyu beyin hapsine mahkum ettiği binlerce hayati buldum.
Açlığı, inancı, direci, yaşama arzusu, vatan sevgisi ve daha bir çok olgunun hafızanıza kazinircasina işlendiği bir kitap. Okuduğunuz süre boyunca beyninize adeta mıhladığı kan donduran dramatik, vahşi ve çaresiz sahneler. Bütün bunların karışısındaysa 50 gr kurtlu samana bulanmış ekmekle gösterilebilen insan sevgisi.
Karşılıksız yapılan tek iyilik korkuyla bakmak. Şu an kavrayamadigim bir sekil de gülümsemek bile büyük bir nimet.
Hayaller ümitleri besliyor, beslenen umutlar hayatta tutuyor. 1937-1946 yokluk, çaresizlik ve savaş yılları.
Savaş ne menem bir şey, ölüm ne kadar kolaysa eve dönmek ondan daha zor.
Kırımlı bir gencin kızıl orduya subay alınışı, ikinci dünya savaşında Almanlara karşı savaşırken esir düşmesi ve Almanların Rus ordusuna karşı kullandığı Türkistan ordusuna katılarak özgür kalışı. Savas bittikten sonra Romada tutuluşu ve içindeki savasi hic bir zaman bitiremedigi kitabın özeti. Benim iki cümleye sigdirdigima bakmayın her paragrafı olay bir kitap.
Okuyun efendim, bunu da okuyun başka kitapları da.
