3 Kasım
Tanrı biliyor ya, çoğu zaman bir daha uyanmama isteğiyle hatta bazen bir daha uyanmama umuduyla yatıyorum yatağıma;
sabah gözlerimi açıp da güneşi gördüğümde içerliyorum. Ah keşke suçsuz biri olsaydım da suçu havaya, öbür insanlara ya da başarısız girişimlerime atabilseydim, o zaman bu isteksizliğimin dayanılmaz yükü yarı yarıya hafiflemiş olurdu.Vay halime, fazlasıyla hissediyorum ki,bütün suç yalnızca bende -hayır suç değil bu - bütün mutlulukların kaynağı kendi içimde gizliydi bir zamanlar,
şimdi ise bütün kederimin kaynağı gizli içimde, işte o kadar. Bir zamanlar duyumsamaların bolluğunda yüzen,
adım başı bir cennetle karşılaşan,
sevgisiyle bütün dünyayı kucaklayabilecek yüreği olan o kişi değil miyim ben artık?
şimdi bu yürek ölü, içimden hiç bir coşku yükselmiyor artık, gözlerim kurudu ve insanı ferahlatan gözyaşlarıyla artık canlanmayan duygularım,korkuyla alnımın kırışmasına neden oluyor. Çok acı çekiyorum; çünkü yaşamımın biricik coşkusunu, çevremde bana dünyalar yaratan o kutsal o can veren gücü yitirdim; o güç yok oldu.
Sayfa 85Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.