Bir eseri kötülemek hiçbir zaman fikriyatımda yer bulmamış olmasına rağmen, eleştirilerimin dili bazı zamanlar futboldaki bir defans oyuncusunun istemsiz beden dili gibi agresifleşmiştir. Yusuf Atılgan’ın yazdığı ve filme uyarlanan Anayurt Oteli adlı eser, gerçekten okurken sıkıldığım, sıkılmamak için sigaralar yakıp aralar verdikten sonra tekrar başına oturmamla birlikte Zebercet adlı kişinin yalnızlığıyla psikolojisini gerçekten ekmeksiz yuttuğunu anladığım eser olmuştur ki; “benim suçum ne ki Zebercet usta? Sorusunu içimden geçirdiğim bir kitaptır. Yani bir erkeğin kabalığını, cinsel ihtiyaçlar dolaylarında yaşadıklarını zaten günümüz şartlarında herkes bilir. Ama açıkça afedersiniz (yorgana yastığa sürtünme, bir kadının içip, bırakıp gittiği çay bardağının günlerce odada tutulması, sonrasında özlem ve şehvet artışıyla sürekli odaya girilip o bardakta kalan dudak izlerinin, ruh izlerinin öpülmesi” Gerçekten hoş baktığım bir olay olmadığından, aşkla bağdaştıramamakla birlikte yarıda bırakıp başka kitaplar varken bu olmaz dediğim kitaptır. Keşke anlatım dili, biraz daha klasikleşmiş olsaydı. “Bazı yazar beyfendiler, kendimize has bir tarz oluşturalım derken, içine etmekten başka tarz edinemiyorlar.”

Anayurt OteliYusuf Atılgan · Can Yayınları · 202329,8bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.