Belki haklısın, ihtiyacım olan tek şey yalnızlığım değil de bildiğim tek şey yalnızlığım. Bilmediğim durumlarla da baş edemiyorum işte. Ayak uyduramıyorum bir türlü.
Sürekli yanlış giden bir şeyler varmış hissi kemiyor içimi. Asla tam olarak doğruyu yapamıyormuşum gibi. Mükemmeli aramak değil bu, harikuladenin ötesinde bir şeyi yapmak istemiyorum ki ben, şu hata yapıyormuşum hissinden kurtulmak istiyorum sadece.
Olmuyor. Başkaları işin içine girdiğinde yaptığım her şey mutlaka eksik ya da hatalı oluyor. Bilmiyorum, kendime en kötüyü dahi layık görebildiğim, çok da fazla bir beklentim olmadığından da olabilir aslında.
Ama birini sevdiğimde bunu yapamıyorum. Çünkü onlar en iyiye layıklar, en iyiyi almalılar, tadını çıkarmalılar, güzel hissetmeliler, yaşamalılar. Benim ise son nefese kadar bir şekilde vakti tüketmem yeterli.
İnsan yalnız olduğunda ne kolay karar vermesi. Hatta yarım bırakmayı, saatlerce uğraştığı şeyi çöpe dökmeyi, günlerce hiçbir şey yapmamayı, diziden diziye atlamayı, sıkılınca film sahnelerini öylece ileri almayı, saçma sapan şarkıları dinleyip gereksiz hareketlerde bulunmayı, abuk subuk sesler çıkarmayı bile garipsemeden eğlenebiliyor.
Aslında insana kendi hiç garip gelmiyor.
Kendi gibi birini bulduğunda ise tüm bunların hepsini onunla yapmanın akıl almaz eğlencesini tadıyor, tüm lezzetler daha güzel gelmeye, tüm eğlenceler daha harika hissettirmeye başlıyor.
Yaşamın tamamen başka bir boyutuna çıkıyor.
Bu bittiğinde ise geriye, düşük seviyelere dayanamaz oluyor. Işıktan karanlığa geçtiğinde körleşiyor işte insan.
Eskiden zevk veren onca eylem artık olduğu gibi can sıkıcı hareketlere dönüşüyor. Ses çıkarmak adına ağzını açası dahi gelmiyor insanın.
Anlatabiliyor muyum demek istediğimi. Cenneti görüp yeniden cehenneme dönemem. Sonsuza kadar yalnızlığa mahkumsa insan 5 dakikalık aranın sonunda alışması 5 sene sürebilir.
Bir çoğu buna değeceğini düşünür.
Belki de gerçekten değer. Geri dönüş yoksa en ufak bir şey bile tat verir insana ama sonsuzluğun içinde bir dakika kaybolur gider.
Sanırım bildiklerimi yalnızlığım çerçevesinde sınırlandırmaya çalışıyorum inatla. Bir kere dışarı çıkarsam bir daha geri sığamamaktan korkuyorum oraya.
Oysa yaşamı cesurlar yaşıyor.