Karlı bir şubat sabahı Ayaş'ta dünyaya gözlerini açtığın zaman ilk işin ağlamak olmuştu.Şimdi anlıyorum karşında canlı yaratık olarak ilk defa bizi görmüştün; insanları...Ve içinden,"Ben bütün ömrümü bu nankör yaratıklar arasında mı geçirecegim,"diye düşündün,onun için ağladın.İnsanlar...Yani bütün istikbalini onların daha mutlu olmaları uğrunda feda ettiğin insanlar...Canavarların en korkuncu olan bizler...
Tanrı'nın bahşettiği zeka ve yeteneklerin zehirli bir hançer gibi hemcinslerinin azap çekmesinde kullanılan uygar canavarlar...
Sayfa 230Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.