Hiç mi İyi Kimse Yoktur bu Dünyada.."Elbet her canlı düşecekti kendi kuyusuna."
..
İnsan önce düşer kuyu sandığı anne rahminin karanlığına. Tüm cenin pozisyonları da sığınma evleri kadar karartılı bir perdedir aslında...
Neyi nasıl nereye bağlayacağımı bilmeden anne ile çocuk arasındaki göbek bağına düğümlüyorum kelimelerimi .. Belki hiçliğine, yokluğu severcesine..
Yok olmak.. bir kadının anneliğine el uzatarak dilini çengelli yılanın kancasına saplamak..
"Bu acı geçiyor mu?"diye sayıklayan İsmail Abi'min (L&M) kuyusundan taşları toplamak...
..
Ne de olsa dinimizce şeytan taşlamak vaciptir insanın belleğinde. Oysa aldığı taşı yüreklerde kabuklaştırmak nedir diye sormaz kendine..
Sonra kapılar çalınır bir bebek kundakta.. açlıktan kulaklarına inen ateşin yangını kurumakta.. ..(İnsan) ya ne de olsa yardımsever bir varlıktır..
..
İfrit diye yüreğine kabuk bağlayan Azize'nin memelerinden süt akmamakta. Kabuğu derinlerde bir yerde acımakta.. Ve bir kadın, bir anne bir insan ne dersen de Alma mazlumun ahını alırsın sen de anandan emdiğin sütün tadını..
..
İsrafil minik bedenin içindeki gizem.. Kulaklarına inmeyen ayet, gözlerindeki pandomim.. ve onunla konuşan tek insan Yusuf..
Ne de olsa bir şiirdir Yusuf.. ("Kuyu diyorum Yusuf çıkıyor, elma deyince..) ben de armut diyorum ve tüm insanlığı kendi kabininde soyunmalarına davet ediyorum. Ne de olsa herkesin çıplak bedeni kendine kusurludur belki de bundan aynaların karşısında kıyafetle kendimizi somutlaştırmamız.. Belki de günah keçisi diye diye kendi elbiselerimizden asılmalarımız..
..
"Bazı sözcükler vardır ilaç gibi örter yarayı, sızıyı dindirir bir an için. İşte o sihirli sözcüğü arıyordu fakat.." Fakat bazı sözcüklerin zehrine takıldı yaratılanlar.. Yaratandan ötürü sevmedi kimse kimseyi saf çocuk gibi çıkar uğruna koştu dört nala gider gibi..
İlaç olanlar da oldu elbet bu Ahraz'ın sesine.. ve en çok da kalpine.. Papaz derki; Tanrı İsrafil'i önce cehenneme bakmakla görevlendirmiş ama olmamış yapamamış İsrafil, oradakilerin haline öyle çok gözyaşı dökmüş ki Tanrı onu oradan almış ve eline bir boru vermiş diriliş günü herkesi uyandırsın diye.." Bende derim ki İsrafil çoktan indi yeryüzüne bir çocuğun kulaklarından silinen sesin kimsesizliğinde. Eğer sesi olsaydı kelimelerin dayanamazdı İsrafil yeryüzünde..
..
"Aşk'ın süt deryası her düşeni önce boğup sonra doğuruyordu yeniden." İsrafil yeniden doğuyordu bir kadının izdüşümünde.. ve hep düş'ler'in'de.. Onu da aldılar elinden bir balığın gözüne batan iğnenin körlüğünde..
..
Halen neye şaşıyorum biliyor musun seni yıkmalarına rağmen yıkılmamana. Bir taşın arasına sıkıştırdığın annenin penceresindeki ayazına.. Ve bir annenin Zehra oluşuna.
"Yere düşerler ve onları hep Zehra toplar." Muhsin Ünlü boşuna dökmemiş Zehra'yı dizelerine. İsrafil'in son analık sütüyse Zehra'nın ruhunu çevreleyen iltihabında..
"Kötülüğü tükürmenin de elbet bir kılıfı vardı." Ve insanlık kendi kılıfının içinde bir kadının kabuk bağlayan gözlerinde ve şeytana yüklediği günahın çemberinde kül oldu..
Sağlık olsun ..
..
"Hepimiz kendi içimizdeki kötülüğü gömüyoruz aslında."
Ölüler bahanelerimiz.
..
